Ο Αντώνης Ρόζος (1705) όπως φαίνεται είναι ο πρώτος Ρόζος Βεργουβιτσιώτης από επίσημη πηγή.
ΠΑΝΑΓΗΣ ΡΟΖΟΣ |
Ο Αντώνης Ρόζος είχε γιό τον Βασίλη. Για άλλα παιδία δεν γνωρίζουμε
Γιάννης Ρόζος (1760)
Είχε γιο τον Θανάση Ι. Ρόζο (1790).
Ο Θανάσης Ι. Ρόζος συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και αποδεικνύεται από το πιστοποιητικό του οπλαρχηγού Νικολάου Πετμεζά περί της δράσεώς του κατά το 1821, με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1823. Για απογόνους του οπλαρχηγού Θανάση Ρόζου δεν γνωρίζουμε.
Από συμβόλαια περί το 1890, βρίσκουμε Θανάση Ρόζο Βεργουβιτσιώτης, έχοντας γιους τον Αλέξη, Κώστα, Γιάννη Σπύρο και Γιώργο (Ιατρό). Ως αδελφούς και κληρονόμους του Αθανασίου Ρόζου αναφέρονται στο 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Ρηγόπουλου το έτος 1899. Επίσης στο 9953 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Γιαννούλη, αναφέρεται ως μάρτυρας ο Γεώργιος Αθ. Ρόζος Ιατρός κάτοικος Βεργουβίτσας.
Τα ονόματα Θανάσης και Γιάννης που συναντάμε στα παραπάνω συμβολαία, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορεί να είναι απόγονοι του οπλαρχηγού του ΄21 Αθανασίου Ι. Ρόζου χωρίς όμως αυτό να αποδεικνύεται.
Ο Σπύρος Αθ. Ρόζος ήταν άγαμος. Απόγονοι του Γιάννη και Γιώργου μετοίκησαν από την Βεργουβίτσα προς του Αιγίου τα μέρη.
Από τον Αλέξη Αθ. Ρόζο έχουμε δύο Κόρες τη Αλεξάνδρα και τη Βασιλική. Από το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας - Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899 πληροφορούμαστε ότι ο Αλέξης είχε παντοπωλείο στην παραλία Αιγείρας.
Από τον Κώστα Αθ. Ρόζο έχουμε τον Θανάση ο οποίος έμενε στην Αιγείρα, τον Αγαμέμνων που απεβίωσε μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, τον Ανδρέα που διέμενε στην Πάτρα και δύο κόρες την Χαρίκλεια και Παναγιώτα που παντρεύτηκαν στο Αίγιο.
Από τον Θανάση που ήταν κάτοικος Αιγείρας και Βεργουβίτσας έχουμε τον Αγαμέμνονα, την Παρασκευή και την Ελένη που διαμένουν στην Αιγείρα.
Βασίλειος Ρόζος (1735) Γιός του Αντώνη, όπως αποδεικνύεται από παλαιά έγραφα είχε γιους τον Χρήστο που έγινε παπάς και τον Γιώργη. Επίσης υπάρχει και Αναγνώστης Ρόζος το 1828 χωρίς να γνωρίζουμε το πατρώνυμό του.
Οι Παπα- Χρήστος Β. Ρόζος και Αναγνώστης Ρόζος από δημόσια έγγραφα που υπογράφουν, στις 12 Ιανουαρίου 1828 εκλέγονται δημογέροντες στα Χάσια {Τα χωριά του Δήμου Φελλόης (συλλογή Βλαχογιάννη φ. 272 φακ. Πετμεζέων). Οι Δημογέροντες εκλέγονταν από τους πολίτες ηλικίας άνω των 25. Εκλόγιμοι ήσαν οι πολίτες άνω των 35 ετών και αυτοί που πλήρωναν τους περισσότερους φόρους.}
ΠαπαΧρήστος Ρόζος (1760) Τον Παπα-Χρηστο Ρόζο Ιερέα, αναφέρουν τα υπ’ αριθ. 16 και 174 συμβόλαια, του συμβολαιογραφείου Νωνάκριδος. Το υπ΄ αρίθ. 160 του 1838 του ιδίου συμβολαιογραφείου τον αναφέρει ως “Χρίστον Οικονόμον του Βασιλείου Εφημέριο”. Το νέο επώνυμο του δινόταν από τον εκκλησιαστικό τίτλο “Οικονόμος” που του είχε απονεμηθεί.
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος ή Παπαχριστάκης, ήταν έντονη προσωπικότητα με μεγάλο πόθο για ελευθερία και πριν την επανάσταση τις Κυριακές στον Αϊ Νικόλα μετά τη λειτουργία (δεν είχε κτιστεί ακόμα η Παναγία), έβγαζε λόγους κατά των Τούρκων. Ένα προεπαναστατικό γεγονός που συνέβη με το Παπαχριστάκη λέγεται μέχρι και σήμερα.
Τότε που οι εισπράκτορες των φόρων έφταναν στην Βεργουβίτσα, οι κάτοικοι για να μην πληρώσουν έφευγαν από το χωριό και κρύβονταν στο δάσος της Ευρωστίνας έως ότου φύγουν. Μία από τις φορές αυτές ο Παπαχριστάκης, που κουβαλούσε πάντα μαζί και το καρυοφύλλι του, την ώρα που έφταναν οι εισπράκτορες με το Τουρκικό απόσπασμα, έριξε μια τουφεκιά και αναστάτωσε τους Τούρκους. Επειδή σε κάθε χωριό υπήρχαν και αδύναμοι χαρακτήρες, οι Τούρκοι έμαθαν γρήγορα για τον Παπά και τον συνέλαβαν. Τον φόρτωσαν με ένα λιθάρι 80 κιλών και τον οδηγούσαν πεζό προς τα Αρφαρά (Αμπελόκηποι) που ήταν η έδρα της διοίκησης των Τούρκων. Μόλις το έμαθε ο αδελφός του Γιώργης πρόλαβε με το άλογό του το απόσπασμα προτού φτάσουν στα Αρφαρά, δωροδόκησε τους Τούρκους και τον άφησαν ελεύθερο. Μόλις ελευθερώθηκε ο Παπαχρήστος έδωσε το καρυοφύλλι του που είχε πιβούς και κοκόρια ασημένια δώρο στο αδελφό του Γιώργη. Το καρυοφύλλι αυτό το είχε στο σπίτι του μέχρι τα τελευταία χρόνια ο Αγγελής Γ. Ρόζος, μάλιστα του είχε μείνει μέχρι τότε το χαρακτηριστικό παρατσούκλι ¨Παπαδιά¨ που εξηγεί καταφανέστατα τον αρχικό ιδιοκτήτη. Τον Ιούλιο του 1941 μετά από κάποια προδοσία το όπλο αυτό το παρέδωσε ο Αγγελής Ρόζος στους Ιταλούς.
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος είχε ένα γιο τον Παναγή και μια κόρη την Κατερίνη.
Ο Παναγής είχε γιούς το Βασίλη το Γιάννη και τον Αγγελή. Ως αδελφούς τους αναφέρει το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899. Επίσης από το 4942 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αιγείρας Βασιλείου Μαραγκόπουλου το 1902, ο Βασίλειος Ρόζος φαίνεται μόνιμος κάτοικος Βεργουβίτσας. Απόγονοι του Βασίλη και Γιάννη Ρόζου μετοίκησαν περί το 1905 στην Βλοβοκά- Αιγές.
Σήμερα οι Ροζέοι της Βλοβοκάς έχουν μετοικήσει σε Αθήνα Πάτρα και Αίγιο.
Ο Αγγελής Ρόζος είχε μία κόρη την Λεμονιά και δύο γιους τον Αριστείδη και τον Λουκά. Τη Λεμονιά ως θυγατέρα Αγγελή Ρόζου την αναφέρει το 6984 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Γιαννούλη το 1887, η οποία ήταν σύζυγος Παναγή Παπα-Χρήστου από τα Γκουμέϊκα Κραθίου. Το 581 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Παύλου Αναγνωστόπουλου το 1919, αναφέρει την οικία του Αριστείδη Α. Ρόζου στην περιοχή Ροζέϊκα του Δήμου Αιγείρας
Από συμβόλαια περί το 1890, βρίσκουμε Θανάση Ρόζο Βεργουβιτσιώτης, έχοντας γιους τον Αλέξη, Κώστα, Γιάννη Σπύρο και Γιώργο (Ιατρό). Ως αδελφούς και κληρονόμους του Αθανασίου Ρόζου αναφέρονται στο 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Ρηγόπουλου το έτος 1899. Επίσης στο 9953 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Γιαννούλη, αναφέρεται ως μάρτυρας ο Γεώργιος Αθ. Ρόζος Ιατρός κάτοικος Βεργουβίτσας.
Τα ονόματα Θανάσης και Γιάννης που συναντάμε στα παραπάνω συμβολαία, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορεί να είναι απόγονοι του οπλαρχηγού του ΄21 Αθανασίου Ι. Ρόζου χωρίς όμως αυτό να αποδεικνύεται.
Ο Σπύρος Αθ. Ρόζος ήταν άγαμος. Απόγονοι του Γιάννη και Γιώργου μετοίκησαν από την Βεργουβίτσα προς του Αιγίου τα μέρη.
Από τον Αλέξη Αθ. Ρόζο έχουμε δύο Κόρες τη Αλεξάνδρα και τη Βασιλική. Από το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας - Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899 πληροφορούμαστε ότι ο Αλέξης είχε παντοπωλείο στην παραλία Αιγείρας.
Από τον Κώστα Αθ. Ρόζο έχουμε τον Θανάση ο οποίος έμενε στην Αιγείρα, τον Αγαμέμνων που απεβίωσε μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, τον Ανδρέα που διέμενε στην Πάτρα και δύο κόρες την Χαρίκλεια και Παναγιώτα που παντρεύτηκαν στο Αίγιο.
Από τον Θανάση που ήταν κάτοικος Αιγείρας και Βεργουβίτσας έχουμε τον Αγαμέμνονα, την Παρασκευή και την Ελένη που διαμένουν στην Αιγείρα.
Βασίλειος Ρόζος (1735) Γιός του Αντώνη, όπως αποδεικνύεται από παλαιά έγραφα είχε γιους τον Χρήστο που έγινε παπάς και τον Γιώργη. Επίσης υπάρχει και Αναγνώστης Ρόζος το 1828 χωρίς να γνωρίζουμε το πατρώνυμό του.
Οι Παπα- Χρήστος Β. Ρόζος και Αναγνώστης Ρόζος από δημόσια έγγραφα που υπογράφουν, στις 12 Ιανουαρίου 1828 εκλέγονται δημογέροντες στα Χάσια {Τα χωριά του Δήμου Φελλόης (συλλογή Βλαχογιάννη φ. 272 φακ. Πετμεζέων). Οι Δημογέροντες εκλέγονταν από τους πολίτες ηλικίας άνω των 25. Εκλόγιμοι ήσαν οι πολίτες άνω των 35 ετών και αυτοί που πλήρωναν τους περισσότερους φόρους.}
ΠαπαΧρήστος Ρόζος (1760) Τον Παπα-Χρηστο Ρόζο Ιερέα, αναφέρουν τα υπ’ αριθ. 16 και 174 συμβόλαια, του συμβολαιογραφείου Νωνάκριδος. Το υπ΄ αρίθ. 160 του 1838 του ιδίου συμβολαιογραφείου τον αναφέρει ως “Χρίστον Οικονόμον του Βασιλείου Εφημέριο”. Το νέο επώνυμο του δινόταν από τον εκκλησιαστικό τίτλο “Οικονόμος” που του είχε απονεμηθεί.
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος ή Παπαχριστάκης, ήταν έντονη προσωπικότητα με μεγάλο πόθο για ελευθερία και πριν την επανάσταση τις Κυριακές στον Αϊ Νικόλα μετά τη λειτουργία (δεν είχε κτιστεί ακόμα η Παναγία), έβγαζε λόγους κατά των Τούρκων. Ένα προεπαναστατικό γεγονός που συνέβη με το Παπαχριστάκη λέγεται μέχρι και σήμερα.
Τότε που οι εισπράκτορες των φόρων έφταναν στην Βεργουβίτσα, οι κάτοικοι για να μην πληρώσουν έφευγαν από το χωριό και κρύβονταν στο δάσος της Ευρωστίνας έως ότου φύγουν. Μία από τις φορές αυτές ο Παπαχριστάκης, που κουβαλούσε πάντα μαζί και το καρυοφύλλι του, την ώρα που έφταναν οι εισπράκτορες με το Τουρκικό απόσπασμα, έριξε μια τουφεκιά και αναστάτωσε τους Τούρκους. Επειδή σε κάθε χωριό υπήρχαν και αδύναμοι χαρακτήρες, οι Τούρκοι έμαθαν γρήγορα για τον Παπά και τον συνέλαβαν. Τον φόρτωσαν με ένα λιθάρι 80 κιλών και τον οδηγούσαν πεζό προς τα Αρφαρά (Αμπελόκηποι) που ήταν η έδρα της διοίκησης των Τούρκων. Μόλις το έμαθε ο αδελφός του Γιώργης πρόλαβε με το άλογό του το απόσπασμα προτού φτάσουν στα Αρφαρά, δωροδόκησε τους Τούρκους και τον άφησαν ελεύθερο. Μόλις ελευθερώθηκε ο Παπαχρήστος έδωσε το καρυοφύλλι του που είχε πιβούς και κοκόρια ασημένια δώρο στο αδελφό του Γιώργη. Το καρυοφύλλι αυτό το είχε στο σπίτι του μέχρι τα τελευταία χρόνια ο Αγγελής Γ. Ρόζος, μάλιστα του είχε μείνει μέχρι τότε το χαρακτηριστικό παρατσούκλι ¨Παπαδιά¨ που εξηγεί καταφανέστατα τον αρχικό ιδιοκτήτη. Τον Ιούλιο του 1941 μετά από κάποια προδοσία το όπλο αυτό το παρέδωσε ο Αγγελής Ρόζος στους Ιταλούς.
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος είχε ένα γιο τον Παναγή και μια κόρη την Κατερίνη.
Ο Παναγής είχε γιούς το Βασίλη το Γιάννη και τον Αγγελή. Ως αδελφούς τους αναφέρει το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899. Επίσης από το 4942 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αιγείρας Βασιλείου Μαραγκόπουλου το 1902, ο Βασίλειος Ρόζος φαίνεται μόνιμος κάτοικος Βεργουβίτσας. Απόγονοι του Βασίλη και Γιάννη Ρόζου μετοίκησαν περί το 1905 στην Βλοβοκά- Αιγές.
Σήμερα οι Ροζέοι της Βλοβοκάς έχουν μετοικήσει σε Αθήνα Πάτρα και Αίγιο.
Ο Αγγελής Ρόζος είχε μία κόρη την Λεμονιά και δύο γιους τον Αριστείδη και τον Λουκά. Τη Λεμονιά ως θυγατέρα Αγγελή Ρόζου την αναφέρει το 6984 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Γιαννούλη το 1887, η οποία ήταν σύζυγος Παναγή Παπα-Χρήστου από τα Γκουμέϊκα Κραθίου. Το 581 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Παύλου Αναγνωστόπουλου το 1919, αναφέρει την οικία του Αριστείδη Α. Ρόζου στην περιοχή Ροζέϊκα του Δήμου Αιγείρας
{Ο Αριστείδης είχε σπίτι και στην Αιγείρα στα Ροζέϊκα}.
Απόγονοι του Αριστείδη Α Ρόζου μετοίκησαν στα Μποζαϊτικα Πατρών.
Ο Λουκάς Ρόζος (1868) σε ηλικία 38 ετών το 1906, έγινε οικονομικός μετανάστης στην Αμερική. Επέστρεψε όμως και έμενε στην Βεργουβίτσα. Απόγονοι του Λουκά Α. Ρόζου φέρουν και το παρατσούκλι καπονάδες. Μερικοί είναι ακόμα κάτοικοι Βεργουβίτσας αλλά έχουν διαφορετικό επώνυμο.
Γεώργιος Β. Ρόζος (1764-1845)
Ο Γιώργης έμαθε ανάγνωση και γραφή στην Μονή Αγίων Αποστόλων* που υπαγόταν στην κοινότητα Περιθωρίου, και ήταν προεστός του χωριού. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δήμαρχος για αρκετά χρόνια. Ως δήμαρχο τον αναφέρουν τα υπ. αριθ. 147 και 200 του έτους 1838 συμβόλαια του συμβολαιογραφούντος Ειρηνοδίκη Νωνάκριδος Γ. Οικονομόπουλου.
Όταν έγινε Δήμαρχος Φελλόης το πρώτο μέλημά του ήταν να βοηθήσει τους αγωνιστές του 21 και να συνταξιοδοτηθούν τα θύματα όπως οι χήρες Β. Μηττά, Ζήρου, Ράλλη από την Βεργουβίτσα. Η Ζήραινα με την σύνταξη έκτισε τριώροφο κτίριο στα Ροζιάνικα που κάηκε. Πάλι όμως με την συνδρομή του Δημάρχου έκτισε νέο που κατεδαφίσθηκε από το Χρήστο Αναστασόπουλο το 1980.
Απόγονοι του Αριστείδη Α Ρόζου μετοίκησαν στα Μποζαϊτικα Πατρών.
Ο Λουκάς Ρόζος (1868) σε ηλικία 38 ετών το 1906, έγινε οικονομικός μετανάστης στην Αμερική. Επέστρεψε όμως και έμενε στην Βεργουβίτσα. Απόγονοι του Λουκά Α. Ρόζου φέρουν και το παρατσούκλι καπονάδες. Μερικοί είναι ακόμα κάτοικοι Βεργουβίτσας αλλά έχουν διαφορετικό επώνυμο.
Γεώργιος Β. Ρόζος (1764-1845)
Ο Γιώργης έμαθε ανάγνωση και γραφή στην Μονή Αγίων Αποστόλων* που υπαγόταν στην κοινότητα Περιθωρίου, και ήταν προεστός του χωριού. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δήμαρχος για αρκετά χρόνια. Ως δήμαρχο τον αναφέρουν τα υπ. αριθ. 147 και 200 του έτους 1838 συμβόλαια του συμβολαιογραφούντος Ειρηνοδίκη Νωνάκριδος Γ. Οικονομόπουλου.
Όταν έγινε Δήμαρχος Φελλόης το πρώτο μέλημά του ήταν να βοηθήσει τους αγωνιστές του 21 και να συνταξιοδοτηθούν τα θύματα όπως οι χήρες Β. Μηττά, Ζήρου, Ράλλη από την Βεργουβίτσα. Η Ζήραινα με την σύνταξη έκτισε τριώροφο κτίριο στα Ροζιάνικα που κάηκε. Πάλι όμως με την συνδρομή του Δημάρχου έκτισε νέο που κατεδαφίσθηκε από το Χρήστο Αναστασόπουλο το 1980.
Το 1848 ο Γιώργης Π. Ρόζος με την συνδρομή όλων των κατοίκων του χωριού έφτιαξε τον περικαλλή ναό ¨Κοίμησης Θεοτόκου¨* έξω από το χωριό, με τοιχογραφίες, επίχρυσο τέμπλο και σκεπή στερεωμένη σε κολόνες. (Οι κολώνες σήμερα έχουν κατεδαφιστεί και οι εικόνες έχουν κλαπεί.
Έκτισε και το εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη στην Αιγείρα που ήταν στο πίσω μέρος όπου βρίσκονται σήμερα τα σπίτια Σωτήρη και Χριστόφορου Ρόζου. Στα 1930 μεταφέρθηκε στην σημερινή του θέση μετά από δωρεά του χώρου από τον Κων/νο Γ. Ρόζο.
Περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο του Χρήστου Σαμαρά ¨συνοπτική ιστορία του Μοναστηρίου και της Παναγίας της Βεργουβιτσιώτισας¨).
{ Ιστορικό ίδρυσης του Ιερού Ναού
1848 ανεγέρθηκε για τρίτη φορά ο Ναός, το τέμπλο και το κωδωνοστάσιο.
1852 φυτευτήκαν οι μεγάλοι κυπάρισσοι.
1864 κτίσθηκε η μάνδρα και φυτεύτηκαν οι μικροί κυπάρισσοι εντός αυτής.
1875 έγινε ο δρόμος από το προσκυνητάρι μέχρι το Ναό και φυτεύτηκαν οι κυπάρισσοι αριστερά και δεξιά.
1878 ανεγέρθηκε το προσκηνητάρι.
1889 έγινε το νεκροταφείο.
1891 έγινε το καμπαναριό.
1901 αγοράστηκαν οι καμπάνες 352 και 395 κιλών.
1920 αγοράστηκε ο επιτάφιος.
1925 φυτεύτηκαν πεύκα.
{ Ιστορικό ίδρυσης του Ιερού Ναού
1848 ανεγέρθηκε για τρίτη φορά ο Ναός, το τέμπλο και το κωδωνοστάσιο.
1852 φυτευτήκαν οι μεγάλοι κυπάρισσοι.
1864 κτίσθηκε η μάνδρα και φυτεύτηκαν οι μικροί κυπάρισσοι εντός αυτής.
1875 έγινε ο δρόμος από το προσκυνητάρι μέχρι το Ναό και φυτεύτηκαν οι κυπάρισσοι αριστερά και δεξιά.
1878 ανεγέρθηκε το προσκηνητάρι.
1889 έγινε το νεκροταφείο.
1891 έγινε το καμπαναριό.
1901 αγοράστηκαν οι καμπάνες 352 και 395 κιλών.
1920 αγοράστηκε ο επιτάφιος.
1925 φυτεύτηκαν πεύκα.
1926 ανοίχθηκε το πηγάδι.
1927 κατασκευάστηκαν τα στασίδια της εκκλησίας.
1998 ανεγέρθηκε νέος ξενώνας}
Τα δύο αδέλφια Γιώργης και Παπα Χρήστος που έζησαν πριν την επανάσταση είχαν μέσα τους ζωντανό τον πόθο της απελευθέρωσης. Με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας έγιναν μέλη και προσέφεραν χρήματα στον αγώνα (βιβλίο του Π. Σωτηρόπουλου “Παναγιώτης Γωργιάδης – Σελιανίτης ένα άγνωστος Φιλικός” όπου φαίνεται από το κατάστιχο του Γεωργιάδη σελ. 22, που σημείωνε χρήματα που ελάμβανε από διάφορους για τον αγώνα, το εξής κείμενο:
“1821 Μαρτίου 29 ομολογία χρεωστική εις εμέ του Παπα-Χρήστου και Γεωργίου Ροζέων από Βεργουβίτσα με διωρίαν ημερών είκοσι πληρωμής δια όσα γρόσια εις αυτήν φαίνονται _ γρόσια 200”.)
Ο συχωριανός των δύο αδελφών Γιωργίκος Οικονομόπουλος που πέθανε το 1902 107 ετών, ήταν ζωντανή ιστορία και διηγήθηκε για τον Παπαχριστάκη και το Γιώργη Ρόζο στον Παπα-Χρήστο Οικονομόπουλο (νεότερος Παπάς που γνώριζε ο Χρήστος Σαμαράς).
Τον Γιωργίκο Αναγνώστου Οικονομόπουλο αναφέρει στο βιβλίο ¨Καλαβρυτινή Επετηρίς¨ ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1896 ετών 102 ο οποίος γράφει τα εξής :
“Και επί Τουρκοκρατίας ο Δήμος Φελλόης αποτελούσε ίδια περιφέρεια την οποία διεύθυνε το 1821 ο Μουλά Γιακούμπ τον οποίο θυμόταν και ο νυν στην Βεργουβίτσα ζών 102 ετών γέροντας Γεώργιος Αναγνώστου Οικονομόπουλος, να διασκεδάζει σε ελληνικό γάμο που ήταν προσκαλεσμένος και τραγουδούσε το άσμα της Ελένης του Λιμάζ αγά από το Λειβάρζι, όταν οι Τούρκοι τον ειδοποίησαν να φύγει εσπευσμένως διότι εξερράγη η επανάσταση”.Ο Γεώργιος Β. Ρόζος είχε τρεις γιους. Τον Θανάση , τον Παντελή και τον Αποστόλη.
1927 κατασκευάστηκαν τα στασίδια της εκκλησίας.
1998 ανεγέρθηκε νέος ξενώνας}
Τα δύο αδέλφια Γιώργης και Παπα Χρήστος που έζησαν πριν την επανάσταση είχαν μέσα τους ζωντανό τον πόθο της απελευθέρωσης. Με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας έγιναν μέλη και προσέφεραν χρήματα στον αγώνα (βιβλίο του Π. Σωτηρόπουλου “Παναγιώτης Γωργιάδης – Σελιανίτης ένα άγνωστος Φιλικός” όπου φαίνεται από το κατάστιχο του Γεωργιάδη σελ. 22, που σημείωνε χρήματα που ελάμβανε από διάφορους για τον αγώνα, το εξής κείμενο:
“1821 Μαρτίου 29 ομολογία χρεωστική εις εμέ του Παπα-Χρήστου και Γεωργίου Ροζέων από Βεργουβίτσα με διωρίαν ημερών είκοσι πληρωμής δια όσα γρόσια εις αυτήν φαίνονται _ γρόσια 200”.)
Ο συχωριανός των δύο αδελφών Γιωργίκος Οικονομόπουλος που πέθανε το 1902 107 ετών, ήταν ζωντανή ιστορία και διηγήθηκε για τον Παπαχριστάκη και το Γιώργη Ρόζο στον Παπα-Χρήστο Οικονομόπουλο (νεότερος Παπάς που γνώριζε ο Χρήστος Σαμαράς).
Τον Γιωργίκο Αναγνώστου Οικονομόπουλο αναφέρει στο βιβλίο ¨Καλαβρυτινή Επετηρίς¨ ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1896 ετών 102 ο οποίος γράφει τα εξής :
“Και επί Τουρκοκρατίας ο Δήμος Φελλόης αποτελούσε ίδια περιφέρεια την οποία διεύθυνε το 1821 ο Μουλά Γιακούμπ τον οποίο θυμόταν και ο νυν στην Βεργουβίτσα ζών 102 ετών γέροντας Γεώργιος Αναγνώστου Οικονομόπουλος, να διασκεδάζει σε ελληνικό γάμο που ήταν προσκαλεσμένος και τραγουδούσε το άσμα της Ελένης του Λιμάζ αγά από το Λειβάρζι, όταν οι Τούρκοι τον ειδοποίησαν να φύγει εσπευσμένως διότι εξερράγη η επανάσταση”.Ο Γεώργιος Β. Ρόζος είχε τρεις γιους. Τον Θανάση , τον Παντελή και τον Αποστόλη.