Υπήρξε ο μακροβιότερος από τα αδέρφια του, τον Γιάννη (τελωνιακό) σκοτώθηκε στο Αλιβέρι το 1944 ετών 27, τον Χριστόφορο (τελωνιακό) απεβίωσε το 1990 ετών 73, τον Σωτήρη (αστυνομικό) απεβίωσε το 1997 ετών 72, την Μαρία απεβίωσε το 2007 ετών 85.
Συγκλονιστικές ήταν και οι ιστορίες από τα χρόνια
της Γερμανικής κατοχής. Μας «έδειξε» την ανατίναξη του γερμανικού τρένου από
τους αντάρτες το 1943 πεντακόσια μέτρα ανατολικότερα τού Κριού, καθώς και την
«κατεδάφιση» της γέφυρας του Κριού από τούς Γερμανούς κατά την υποχώρησή τους.
Από τη φοβερή εκείνη ανατίναξη, που "έβρεχε" τραβέρσες και ράγες
ολόγυρα, ένας Αυστριακός αξιωματικός λίγο πριν την πυροδότηση μπήκε στις
παρακείμενες οικίες ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα για να μη διαλυθούν από το
ωστικό κύμα...
Υψηλότατου ρίσκου για τη ζωή του και κατ' επέκταση όλης της οικογένειας, ήταν η δολιοφθορά που έκαναν μια νύχτα μαζί με τον αδελφό του τον Σωτήρη, σε ένα Γερμανικό τανκ το οποίο ήταν σταθμευμένο εκεί που είναι σήμερα ο πεζόδρομος με τα σκαλοπάτια προς την θάλασσα. Ανέβηκαν επάνω στο τανκ (ο Γερμανός φρουρός ήταν μερικά μέτρα μακριά) και αφαίρεσαν δύο μεγάλα μπιτόνια με καύσιμα τα οποία τα έθαψαν στου Αρμυρού το Λαγκάδι. Πράξη η οποία ύστερα από μερικές δεκαετίες αναγνωρίστηκε ως αντιστασιακή.
Η θητεία του στο στράτευμα (που ήρθε αναγκαστικά μετά την γερμανική κατοχή), είχε ως αποτέλεσμα να ζήσει τον εφιάλτη του εμφυλίου στο Γράμμο και το Βίτσι. «Ούτε η ψυχή μου δεν θέλω να περάσει από κει επάνω» μας έλεγε κάθε φορά που μας αφηγείτο όλα όσα φοβερά βίωσε εκεί. Με υπερηφάνεια όμως σχολίαζε την περίοδο που ήταν εκπαιδευτής νεοσυλλέκτων στο στρατόπεδο της Κορίνθου.
14 Αυγούστου 1946 κατατάχτηκε στο Κ.Β.Ε. Κορίνθου. (2α ΕΣΣΟ Κλάσις Επιστρατεύσεως 1945) 1 Οκτωβρίου 1947 προήχθει Δεκανέας.
Η δεκαετία του 1950 τον βρήκε στην Αθήνα. Εκεί είχε
παππούδες εκ μητρός, θείους, αδέρφια και ξαδέρφια. Σύντομα όμως (παρ’ ότι βρήκε
αμέσως εργασία) ένοιωσε ότι η ζωή στο χωριό του ταίριαζε καλύτερα...
-----------------------------------
Γέννημα θρέμμα της Αιγείρας, άριστος γνώστης των
γεγονότων, που έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή από τα παιδικά του χρόνια.
Με τις «ζωντανές» και τεκμηριωμένες διηγήσεις του,
σε καθοδηγούσε ώστε να δημιουργείς μια πλήρη εικόνα εκείνου του μακρινού
παρελθόντος. Στην κυριολεξία μας δίδαξε πώς να αγαπήσουμε κι εμείς τον τόπο
μας, μέσα από αυτές τις περιγραφές.
Πως αλλιώς θα «βλέπαμε» τη χάραξη και κατασκευή της
παλαιάς Εθνικής από τα Μαύρα Λιθάρια ως το Θολοπόταμο περί το 1936-1937. Ως
τότε τα αυτοκίνητα από Αθήνα προχωρούσαν παραλιακά της «αρχόντισσας» περνούσαν
από κάποιο υποτυπώδες γεφύρι τον Κριό και ανέβαιναν στη «δημοσιά» πλησίον του
Αγίου Παντελεήμωνος.
Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου ολοκλήρωσε τις
γυμνασιακές σπουδές, αρχικά φοίτησε στην Ακράτα και τα δύο τελευταία χρόνια στο
Γυμνάσιο Δερβενίου. Βλέπετε, η αγορά ενός ποδηλάτου που ήταν «είδος
πολυτελείας» την εποχή εκείνη [το οποίο διατηρείται «ατόφιο» μέχρι σήμερα] ήταν
πιο χρήσιμο στην παραλιακή διαδρομή Αιγείρα-Δερβένι...
Υψηλότατου ρίσκου για τη ζωή του και κατ' επέκταση όλης της οικογένειας, ήταν η δολιοφθορά που έκαναν μια νύχτα μαζί με τον αδελφό του τον Σωτήρη, σε ένα Γερμανικό τανκ το οποίο ήταν σταθμευμένο εκεί που είναι σήμερα ο πεζόδρομος με τα σκαλοπάτια προς την θάλασσα. Ανέβηκαν επάνω στο τανκ (ο Γερμανός φρουρός ήταν μερικά μέτρα μακριά) και αφαίρεσαν δύο μεγάλα μπιτόνια με καύσιμα τα οποία τα έθαψαν στου Αρμυρού το Λαγκάδι. Πράξη η οποία ύστερα από μερικές δεκαετίες αναγνωρίστηκε ως αντιστασιακή.
Η θητεία του στο στράτευμα (που ήρθε αναγκαστικά μετά την γερμανική κατοχή), είχε ως αποτέλεσμα να ζήσει τον εφιάλτη του εμφυλίου στο Γράμμο και το Βίτσι. «Ούτε η ψυχή μου δεν θέλω να περάσει από κει επάνω» μας έλεγε κάθε φορά που μας αφηγείτο όλα όσα φοβερά βίωσε εκεί. Με υπερηφάνεια όμως σχολίαζε την περίοδο που ήταν εκπαιδευτής νεοσυλλέκτων στο στρατόπεδο της Κορίνθου.
14 Αυγούστου 1946 κατατάχτηκε στο Κ.Β.Ε. Κορίνθου. (2α ΕΣΣΟ Κλάσις Επιστρατεύσεως 1945) 1 Οκτωβρίου 1947 προήχθει Δεκανέας.
1 Νοεμβρίου 1947 προήχθει Λοχίας.
7 Ιανουαρίου 1949 μετατέθηκε στο μέτωπο Αγράφων και Γράμμου.
16 Νοεμβρίου 1949 απολύθηκε από το 584 Τ.Π. Άρτα
Επέστρεψε στην Αιγείρα και η ενασχόληση με την
γεωργία έγινε μεράκι και τρόπος ζωής, αναμόρφωσε τα κτήματα ενισχύοντας την
παραγωγικότητα.
Το 1956 παντρεύτηκε την Αργυρή το γένος Γιαννοπούλου
και απέκτησαν δύο αγόρια. Τον Κώστα και τον Δημήτρη
Παράλληλα, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον ώθησε
να ξεκινήσει μαζί με τους νέους της Αιγείρας τη δημιουργία μιας μικρής ομάδας
που την ονόμασαν Θύελλα. Απ’ το ξεκίνημα των προπονήσεων αντιλήφθηκε ότι ομάδα
χωρίς «έδρα» δεν μπορεί να σταθεί... Εκείνη η μεγάλη νησίδα στο τεράστιο (τότε)
δέλτα του Κριού θα μπορούσε να γίνει «στάδιο»!
Έτσι, όλοι αποδέχτηκαν με χαρά την σκέψη του αυτή
και μετά από κάθε προπόνηση συνέχιζαν τη γυμναστική τους, αφαιρώντας συνεχώς
τις ποταμίσιες πέτρες από το «τερέν…»
Η ομάδα όμως είχε και άλλες ανάγκες: Αθλητικά
παπούτσια, φόρμες μπάλες…
Όνειρα απατηλά για κείνη την μεταπολεμική περίοδο !
Τότε ο Νίκος έκανε το εξής: Αν και Ολυμπιακός εκ
...γενετής, δεν δίστασε να χτυπήσει την πόρτα του Παναθηναϊκού και με τη
συνδρομή του επ’ αδερφή γαμπρού του {διοικητή του Α.Τ. Αμπελοκήπων} κατόρθωσε
να πάρει μερικά τσουβάλια με τα σχετικά πράσινα αξεσουάρ… Η ομάδα είχε πλέον
μπάλες, παπούτσια, φόρμες !.
(Η μουρμούρα για το «πρασίνισμα» της «Θύελλας»
διορθώθηκε αργότερα με την προμήθεια και εξαρτημάτων από τον Ολυμπιακό).
Ενεργός -στην κυριολεξία- πολίτης έδωσε μάχες για
την ανάδειξη - ανάπτυξη της περιοχής. Όπως, στις αρχές της δεκαετίας του
1960,πήρε στα χέρια του το αίτημα των κατοίκων του οικισμού Οικονομεΐκων, οι
οποίοι ζητούσαν να υπαχθεί ο οικισμός στην Αιγείρα και έτσι επιτεύχθηκε ο
διπλασιασμός της Κοινότητας (μεταφέρθηκαν τα όριά της από τη γέφυρα Κριού στο
Αρμυρού λαγκάδι).
Ιδρυτής, ουσιαστικά, του ΤΟΕΒ Κριού(1964). Διετέλεσε πρόεδρος επί 4 περίπου δεκαετίες (τελευταία θητεία έως Ιούνιο 2008) και «έτρεξε» την κατασκευή τσιμεντένιων υδραυλάκων, κλειστών δικτύων [τεχνητό πότισμα] (Κόκκινος Βράχος, Οικονομέικα, Αρχόντισσα, Μαύρα Λιθάρια) δεξαμενής, γεώτρησης, ιδιόκτητου γραφείου κλπ.
Από το 1973 έδωσε σκληρή μάχη για τις παραποτάμιες εκτάσεις του Κριού, σύρθηκε στα δικαστήρια, έχασε, (έχοντας απέναντί του, τους τότε διοικούντες την Αιγείρα) αλλά ποτέ δεν μετάνιωσε για την προσπάθεια του αυτή.(Το θέμα αυτό παραμένει σε εκκρεμότητα μέχρι σήμερα).
Το 1974, ορίστηκε, από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, Αναπληρωτής εκπρόσωπος των αγροτών στην Επιτροπή του ΟΓΑ του Υπουργείου Γεωργίας
Την τετραετία 1978-1982, εξελέγη κοινοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας στην Κοινότητα Αιγείρας.
Ιδρυτής, ουσιαστικά, του ΤΟΕΒ Κριού(1964). Διετέλεσε πρόεδρος επί 4 περίπου δεκαετίες (τελευταία θητεία έως Ιούνιο 2008) και «έτρεξε» την κατασκευή τσιμεντένιων υδραυλάκων, κλειστών δικτύων [τεχνητό πότισμα] (Κόκκινος Βράχος, Οικονομέικα, Αρχόντισσα, Μαύρα Λιθάρια) δεξαμενής, γεώτρησης, ιδιόκτητου γραφείου κλπ.
Από το 1973 έδωσε σκληρή μάχη για τις παραποτάμιες εκτάσεις του Κριού, σύρθηκε στα δικαστήρια, έχασε, (έχοντας απέναντί του, τους τότε διοικούντες την Αιγείρα) αλλά ποτέ δεν μετάνιωσε για την προσπάθεια του αυτή.(Το θέμα αυτό παραμένει σε εκκρεμότητα μέχρι σήμερα).
Το 1974, ορίστηκε, από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, Αναπληρωτής εκπρόσωπος των αγροτών στην Επιτροπή του ΟΓΑ του Υπουργείου Γεωργίας
Την τετραετία 1978-1982, εξελέγη κοινοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας στην Κοινότητα Αιγείρας.