Γενικά οι Ροζέοι είχαν μία ιστορική πορεία στους Δήμους Φελλόης και Αιγείρας που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Σαν παράδειγμα αναφέρω τον Χαραλάμπη Π. Ρόζο που ήταν μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα και η γνώμη του καθόριζε εθνικά θέματα, όπως για το σιδηροδρομικό σταθμό της Αιγείρας, που επρόκειτο να γίνει στα Ροζέικα, φρόντισε να αλλάξει ο σχεδιασμός και να γίνει στη σημερινή του θέση. Αυτό έγινε μετά από παρέμβαση του Γεωργίου Π. Ρόζου για να μην απαλλοτριωθούν τα κτήματά του που είχε στην περιοχή αυτή αλλά και για να αποφευχθεί ο θόρυβος του σταθμού που θα βρισκόταν πολύ κοντά στην οικία του. Βλέπουμε λοιπόν μετά από 100 και πλέον χρόνια, (η σιδηροδρομική γραμμή Πελοποννήσου κατασκευάστηκε το 1890 περίπου) πώς μπορεί με την παρέμβαση ενός ατόμου να επηρεασθεί μία ολόκληρη περιοχή. Δηλαδή το κέντρο της Αιγείρας σήμερα θα ήταν στην περιοχή ανατολικά του ποταμού Κριού στα Ροζέϊκα.
Ελπίζουμε λοιπόν η αφήγησή μας αυτή, να δώσει το κίνητρο στους μεταγενέστερους για μια καταγραφή της ιστορία σε συνέχεια αυτής και να συνεχίζουν ως απόγονοι των Ροζέων την ίδια δημιουργική πορεία των προγόνων τους, διαφυλάσσοντας την φήμη του ονόματός τους με ζήλο και υπερηφάνεια χωρίς να ξεχνούν το παρελθόν.
Μια παλιά σοφή κινέζικη παροιμία λέει:
“το παρελθόν των ανθρώπων στην ουσία είναι νεκρό, χρησιμεύει όμως για την κατανόηση του παρόντος και την κυριάρχηση του μέλλοντος”.
Όμως το ωραιότερο και πιο μαγευτικό στην εποχή μας είναι να ακούς τις παλιές ιστορίες που έζησαν κάποιοι, που προσπαθώντας να αναπολήσουν το παρελθόν τους με τις θύμισές τους, έγραψαν την δική τους ιστορία.
Οι ιστορίες αυτές, που μετέφεραν η γιαγιά κι ο παππούς στα εγγόνια, βοήθησαν στη διατήρηση της γνώσης, των εθίμων, της οικογενειακής ή εθνικής γενικότερα περηφάνιας των ανθρώπων που επί αιώνες μεγάλωναν και διδασκόταν από την φλόγα του τζακιού αυτού.
Δυστυχώς σήμερα πολύ λίγοι θα έχουν την πολυτέλεια να σταθούν δίπλα σε αυτό το τζάκι της γνώσης, αφού η τεχνολογία και η εξέλιξη άλλαξε αρκετά τον τρόπο ζωής μας σε σύγκριση με το παρελθόν.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ιστορία θα σταματήσει να γράφεται. Θα συνεχίζει με έναν καινούργιο τρόπο γραφής, με βίντεο με ψηφιακές μηχανές με ίντερνετ, χωρίς τα αργά και νανουριστικά λόγια του παππού και της γιαγιάς.
Σαν παράδειγμα αναφέρω τον Χαραλάμπη Π. Ρόζο που ήταν μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα και η γνώμη του καθόριζε εθνικά θέματα, όπως για το σιδηροδρομικό σταθμό της Αιγείρας, που επρόκειτο να γίνει στα Ροζέικα, φρόντισε να αλλάξει ο σχεδιασμός και να γίνει στη σημερινή του θέση. Αυτό έγινε μετά από παρέμβαση του Γεωργίου Π. Ρόζου για να μην απαλλοτριωθούν τα κτήματά του που είχε στην περιοχή αυτή αλλά και για να αποφευχθεί ο θόρυβος του σταθμού που θα βρισκόταν πολύ κοντά στην οικία του. Βλέπουμε λοιπόν μετά από 100 και πλέον χρόνια, (η σιδηροδρομική γραμμή Πελοποννήσου κατασκευάστηκε το 1890 περίπου) πώς μπορεί με την παρέμβαση ενός ατόμου να επηρεασθεί μία ολόκληρη περιοχή. Δηλαδή το κέντρο της Αιγείρας σήμερα θα ήταν στην περιοχή ανατολικά του ποταμού Κριού στα Ροζέϊκα.
Ελπίζουμε λοιπόν η αφήγησή μας αυτή, να δώσει το κίνητρο στους μεταγενέστερους για μια καταγραφή της ιστορία σε συνέχεια αυτής και να συνεχίζουν ως απόγονοι των Ροζέων την ίδια δημιουργική πορεία των προγόνων τους, διαφυλάσσοντας την φήμη του ονόματός τους με ζήλο και υπερηφάνεια χωρίς να ξεχνούν το παρελθόν.
Μια παλιά σοφή κινέζικη παροιμία λέει:
“το παρελθόν των ανθρώπων στην ουσία είναι νεκρό, χρησιμεύει όμως για την κατανόηση του παρόντος και την κυριάρχηση του μέλλοντος”.
Όμως το ωραιότερο και πιο μαγευτικό στην εποχή μας είναι να ακούς τις παλιές ιστορίες που έζησαν κάποιοι, που προσπαθώντας να αναπολήσουν το παρελθόν τους με τις θύμισές τους, έγραψαν την δική τους ιστορία.
Οι ιστορίες αυτές, που μετέφεραν η γιαγιά κι ο παππούς στα εγγόνια, βοήθησαν στη διατήρηση της γνώσης, των εθίμων, της οικογενειακής ή εθνικής γενικότερα περηφάνιας των ανθρώπων που επί αιώνες μεγάλωναν και διδασκόταν από την φλόγα του τζακιού αυτού.
Δυστυχώς σήμερα πολύ λίγοι θα έχουν την πολυτέλεια να σταθούν δίπλα σε αυτό το τζάκι της γνώσης, αφού η τεχνολογία και η εξέλιξη άλλαξε αρκετά τον τρόπο ζωής μας σε σύγκριση με το παρελθόν.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ιστορία θα σταματήσει να γράφεται. Θα συνεχίζει με έναν καινούργιο τρόπο γραφής, με βίντεο με ψηφιακές μηχανές με ίντερνετ, χωρίς τα αργά και νανουριστικά λόγια του παππού και της γιαγιάς.