Επίλογος...

Γε­νι­κά οι Ρο­ζέ­οι εί­χαν μί­α ι­στο­ρι­κή πο­ρεί­α στους Δή­μους Φελ­λό­ης και Αι­γεί­ρας που συ­νε­χί­ζε­ται α­κό­μα και σή­με­ρα.
Σαν πα­ρά­δειγ­μα α­να­φέ­ρω τον Χα­ρα­λά­μπη Π. Ρό­ζο που ή­ταν μέ­το­χος στην Ε­θνι­κή Τρά­πε­ζα και η γνώ­μη του κα­θό­ρι­ζε ε­θνι­κά θέ­μα­τα, ό­πως για το σι­δη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό της Αι­γεί­ρας, που ε­πρό­κει­το να γί­νει στα Ρο­ζέ­ι­κα, φρό­ντι­σε να αλ­λά­ξει ο σχε­δια­σμός και να γί­νει στη ση­με­ρι­νή του θέ­ση. Αυ­τό έ­γι­νε με­τά α­πό πα­ρέμ­βα­ση του Γε­ωρ­γί­ου Π. Ρό­ζου για να μην α­παλ­λο­τριω­θούν τα κτήμα­τά του που εί­χε στην πε­ριο­χή αυ­τή αλ­λά και για να α­πο­φευ­χθεί ο θό­ρυ­βος του σταθ­μού που θα βρι­σκό­ταν πο­λύ κο­ντά στην οι­κί­α του. Βλέ­που­με λοι­πόν μετά α­πό 100 και πλέ­ον χρό­νια, (η σι­δη­ρο­δρο­μι­κή γραμ­μή Πε­λο­πον­νή­σου κα­τα­σκευάστη­κε το 1890 πε­ρί­που) πώς μπο­ρεί με την πα­ρέμ­βα­ση ε­νός α­τό­μου να ε­πη­ρε­α­σθεί μί­α ο­λό­κλη­ρη πε­ριο­χή. Δη­λα­δή το κέ­ντρο της Αι­γεί­ρας σή­με­ρα θα ή­ταν στην πε­ριο­χή α­να­το­λι­κά του πο­τα­μού Κριού στα Ρο­ζέ­ϊ­κα.

Ελ­πί­ζου­με λοι­πόν η α­φή­γη­σή μας αυ­τή, να δώ­σει το κί­νη­τρο στους με­τα­γε­νέ­στε­ρους για μια κα­τα­γρα­φή της ι­στο­ρί­α σε συ­νέ­χεια αυ­τής και να συ­νε­χί­ζουν ως α­πό­γο­νοι των Ρο­ζέ­ων την ί­δια δη­μιουρ­γι­κή πο­ρεί­α των προ­γό­νων τους, δια­φυ­λάσ­σο­ντας την φή­μη του ο­νό­μα­τός τους με ζή­λο και υ­πε­ρη­φά­νεια χω­ρίς να ξε­χνούν το πα­ρελ­θόν.
Μια πα­λιά σο­φή κι­νέ­ζι­κη πα­ροι­μί­α λέ­ει:
“το πα­ρελ­θόν των αν­θρώ­πων στην ου­σί­α εί­ναι νε­κρό, χρη­σι­μεύ­ει ό­μως για την κα­τα­νό­η­ση του πα­ρό­ντος και την κυ­ριάρ­χη­ση του μέλ­λο­ντος”.

Ό­μως το ω­ραιό­τε­ρο και πιο μα­γευ­τι­κό στην ε­πο­χή μας εί­ναι να α­κούς τις πα­λιές ι­στο­ρί­ες που έ­ζη­σαν κά­ποιοι, που προ­σπα­θώ­ντας να α­να­πο­λή­σουν το πα­ρελ­θόν τους με τις θύ­μι­σές τους, έ­γρα­ψαν την δι­κή τους ι­στο­ρί­α.
Οι ι­στο­ρί­ες αυ­τές, που μετέφεραν η για­γιά κι ο παπ­πούς στα εγ­γό­νια, βο­ή­θη­σαν στη δια­τή­ρη­ση της γνώ­σης, των ε­θί­μων, της οι­κο­γε­νεια­κής ή ε­θνι­κής γε­νι­κό­τε­ρα πε­ρη­φά­νιας των αν­θρώ­πων που ε­πί αιώ­νες με­γά­λω­ναν και δι­δα­σκό­ταν α­πό την φλό­γα του τζα­κιού αυ­τού.
Δυ­στυ­χώς σή­με­ρα πο­λύ λί­γοι θα έ­χουν την πο­λυ­τέ­λεια να στα­θούν δί­πλα σε αυ­τό το τζά­κι της γνώ­σης, α­φού η τε­χνο­λο­γί­α και η ε­ξέ­λι­ξη άλ­λα­ξε αρ­κε­τά τον τρό­πο ζω­ής μας σε σύ­γκρι­ση με το πα­ρελ­θόν.
Αυ­τό ό­μως δε ση­μαί­νει ό­τι η ι­στο­ρί­α θα στα­μα­τή­σει να γρά­φε­ται. Θα συ­νε­χί­ζει με έ­ναν και­νούρ­γιο τρό­πο γρα­φής, με βί­ντε­ο με ψη­φια­κές μη­χα­νές με ί­ντερ­νετ, χω­ρίς τα αρ­γά και να­νου­ρι­στι­κά λό­για του
παπ­πού και της για­γιάς.