tag:blogger.com,1999:blog-81891090431339288892024-02-20T03:56:08.888+02:00Οικογενειακές ιστορίες... Αιγείρα - ΜοναστήριΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΡΟΖΟΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ
ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-15027972548031983982020-01-17T12:17:00.003+02:002023-03-05T23:04:32.063+02:00Νικόλαος Κ. Ρόζος. (20/12/1924 - 19/7/2019) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTTZrBXH3UmymcQK9y3zw91iAWZPV4_pQ_NZzY3o8O7CS1NI1fng5la5Fl9TD_E2MPXVYKV2GQgsq1brEeqrYOJmM-jvf2Tk5-kw70dwfLzsoFOlpCnlvlXxGXYubEw9cVMHJ0sxliUU8/s1600/20200217_154239.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><i></i><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIwc_hyP1wqBwkdeZop8sBbT-7d-Hw1w5xXS7Jl7DgLYDWSLJU2074wjNGkdq2urW0uiuyCOmizGRpSfNAiIRVgispG-NjPSX2CMCyApdy-WAA1Fq0beRrb_5ycHGaCurwsZB6dH00iuk/s1600/pateras.jpg" style="clear: left; float: left; font-family: "times new roman"; font-variant: normal; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"></a></div>
<div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTTZrBXH3UmymcQK9y3zw91iAWZPV4_pQ_NZzY3o8O7CS1NI1fng5la5Fl9TD_E2MPXVYKV2GQgsq1brEeqrYOJmM-jvf2Tk5-kw70dwfLzsoFOlpCnlvlXxGXYubEw9cVMHJ0sxliUU8/s1600/20200217_154239.jpg" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: left; color: #0066cc; float: left; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><i><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1201" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTTZrBXH3UmymcQK9y3zw91iAWZPV4_pQ_NZzY3o8O7CS1NI1fng5la5Fl9TD_E2MPXVYKV2GQgsq1brEeqrYOJmM-jvf2Tk5-kw70dwfLzsoFOlpCnlvlXxGXYubEw9cVMHJ0sxliUU8/s200/20200217_154239.jpg" style="cursor: move;" width="150" /></i></a><i>Υπήρξε ο μακροβιότερος από τα αδέρφια του, τον Γιάννη (τελωνιακό) σκοτώθηκε στο Αλιβέρι το 1944 ετών 27, τον Χριστόφορο (τελωνιακό) απεβίωσε το 1990 ετών 73, τον Σωτήρη (αστυνομικό) απεβίωσε το 1997 ετών 72, την Μαρία απεβίωσε το 2007 ετών 85.</i></span><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">-----------------------------------</span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Γέννημα θρέμμα της Αιγείρας, άριστος γνώστης των
γεγονότων, που έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή από τα παιδικά του χρόνια.</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Με τις «ζωντανές» και τεκμηριωμένες διηγήσεις του,
σε καθοδηγούσε ώστε να δημιουργείς μια πλήρη εικόνα εκείνου του μακρινού
παρελθόντος. Στην κυριολεξία μας δίδαξε πώς να αγαπήσουμε κι εμείς τον τόπο
μας, μέσα από αυτές τις περιγραφές.</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIwc_hyP1wqBwkdeZop8sBbT-7d-Hw1w5xXS7Jl7DgLYDWSLJU2074wjNGkdq2urW0uiuyCOmizGRpSfNAiIRVgispG-NjPSX2CMCyApdy-WAA1Fq0beRrb_5ycHGaCurwsZB6dH00iuk/s1600/pateras.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIwc_hyP1wqBwkdeZop8sBbT-7d-Hw1w5xXS7Jl7DgLYDWSLJU2074wjNGkdq2urW0uiuyCOmizGRpSfNAiIRVgispG-NjPSX2CMCyApdy-WAA1Fq0beRrb_5ycHGaCurwsZB6dH00iuk/s200/pateras.jpg" width="134" /></span></a><span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk9_VlWvsb2qvhwwB6LAlPAKznzWjzjhyphenhyphenbmzLvnKuTl2_6Bcd3xkhxrEWpxStFiRZ40gQFOIWN_JPWsu78LrVHbZ_9-XL526zypaoAtq_v2-RV4zHflooP3zgwRuS779GsCE2tHQ4V35U/s1600/1957+%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk9_VlWvsb2qvhwwB6LAlPAKznzWjzjhyphenhyphenbmzLvnKuTl2_6Bcd3xkhxrEWpxStFiRZ40gQFOIWN_JPWsu78LrVHbZ_9-XL526zypaoAtq_v2-RV4zHflooP3zgwRuS779GsCE2tHQ4V35U/s200/1957+%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA.jpg" width="142" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Πως αλλιώς θα «βλέπαμε» τη χάραξη και κατασκευή της
παλαιάς Εθνικής από τα Μαύρα Λιθάρια ως το Θολοπόταμο περί το 1936-1937. Ως
τότε τα αυτοκίνητα από Αθήνα προχωρούσαν παραλιακά της «αρχόντισσας» περνούσαν
από κάποιο υποτυπώδες γεφύρι τον Κριό και ανέβαιναν στη «δημοσιά» πλησίον του
Αγίου Παντελεήμωνος.</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZtFXadroEgE8ppIX3SScBFNE0gdZf6BtMZ3I7qVBgabIlVLzXgC7bzJn9u6vdIW6rGUeUfDkTKgEnVHQePDqAc1i5DXlbs-HrCCmwxpgiP4dbwEUM45-Lb5AgGOoSksOanjUmILOu-vs/s1600/1.jpg" style="clear: left; float: left; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZtFXadroEgE8ppIX3SScBFNE0gdZf6BtMZ3I7qVBgabIlVLzXgC7bzJn9u6vdIW6rGUeUfDkTKgEnVHQePDqAc1i5DXlbs-HrCCmwxpgiP4dbwEUM45-Lb5AgGOoSksOanjUmILOu-vs/s200/1.jpg" width="146" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;"> </span><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου ολοκλήρωσε τις
γυμνασιακές σπουδές, αρχικά φοίτησε στην Ακράτα και τα δύο τελευταία χρόνια στο
Γυμνάσιο Δερβενίου. Βλέπετε, η αγορά ενός ποδηλάτου που ήταν «είδος
πολυτελείας» την εποχή εκείνη [το οποίο διατηρείται «ατόφιο» μέχρι σήμερα] ήταν
πιο χρήσιμο στην παραλιακή διαδρομή Αιγείρα-Δερβένι...</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Συγκλονιστικές ήταν και οι ιστορίες από τα χρόνια
της Γερμανικής κατοχής. Μας «έδειξε» την ανατίναξη του γερμανικού τρένου από
τους αντάρτες το 1943 πεντακόσια μέτρα ανατολικότερα τού Κριού, καθώς και την
«κατεδάφιση» της γέφυρας του Κριού από τούς Γερμανούς κατά την υποχώρησή τους.
Από τη φοβερή εκείνη ανατίναξη, που "έβρεχε" τραβέρσες και ράγες
ολόγυρα, ένας Αυστριακός αξιωματικός λίγο πριν την πυροδότηση μπήκε στις
παρακείμενες οικίες ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα για να μη διαλυθούν από το
ωστικό κύμα... </span><span style="font-size: 12pt;"></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4jJYhWTz0uWDRZtM1rDiWH2sAeNiICwsHk8bdVjBNZc-b0su0ZXqX5nSKxu9Bb6LGiau6MW7Rf2MUI6mcf4dA1IjdKT2danjO3Lahd06JNU31AajjikWtRPT4eMSiIVkeEqgHK4Y1qkA/s1600/19.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4jJYhWTz0uWDRZtM1rDiWH2sAeNiICwsHk8bdVjBNZc-b0su0ZXqX5nSKxu9Bb6LGiau6MW7Rf2MUI6mcf4dA1IjdKT2danjO3Lahd06JNU31AajjikWtRPT4eMSiIVkeEqgHK4Y1qkA/s200/19.jpg" width="140" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Υψηλότατου ρίσκου για τη ζωή του και κατ' επέκταση
όλης της οικογένειας, ήταν η δολιοφθορά που έκαναν μια νύχτα μαζί με τον αδελφό
του τον Σωτήρη, σε ένα Γερμανικό τανκ το οποίο ήταν σταθμευμένο εκεί που είναι
σήμερα ο πεζόδρομος με τα σκαλοπάτια προς την θάλασσα. Ανέβηκαν επάνω στο τανκ
(ο Γερμανός φρουρός ήταν μερικά μέτρα μακριά) και αφαίρεσαν δύο μεγάλα μπιτόνια
με καύσιμα τα οποία τα έθαψαν στου Αρμυρού το Λαγκάδι. Πράξη η οποία ύστερα από
μερικές δεκαετίες αναγνωρίστηκε ως αντιστασιακή.</span><span style="font-size: 12pt;"></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj470ZZl5n4-f3jzRgyNFD48CwTBivd0fv5kHa87cflBr8dB2Ji-iBzpguqdgLVoQ_QJQyAPDI59kGbKDUii_OGzYmuFnqwWnESVoHUZmc0Y9KlKTxexbQk-HtwocLoCkFqQGKKWOXNFiY/s1600/18.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj470ZZl5n4-f3jzRgyNFD48CwTBivd0fv5kHa87cflBr8dB2Ji-iBzpguqdgLVoQ_QJQyAPDI59kGbKDUii_OGzYmuFnqwWnESVoHUZmc0Y9KlKTxexbQk-HtwocLoCkFqQGKKWOXNFiY/s200/18.jpg" width="125" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;"> </span><br />
<span face=""verdana" , sans-serif"><span style="color: white; font-size: 12pt;">Η θητεία του στο στράτευμα (που ήρθε αναγκαστικά
μετά την γερμανική κατοχή), είχε ως αποτέλεσμα να ζήσει τον εφιάλτη του εμφυλίου στο Γράμμο και το Βίτσι. «Ούτε η ψυχή μου δεν
θέλω να περάσει από κει επάνω» μας έλεγε κάθε φορά που μας αφηγείτο όλα όσα
φοβερά βίωσε εκεί. Με υπερηφάνεια όμως σχολίαζε την περίοδο που ήταν
εκπαιδευτής νεοσυλλέκτων στο στρατόπεδο της Κορίνθου.<br />
14 Αυγούστου 1946 κατατάχτηκε στο Κ.Β.Ε. Κορίνθου. (2α ΕΣΣΟ Κλάσις Επιστρατεύσεως 1945) </span><span style="color: white; font-size: 12pt;">1 Οκτωβρίου 1947 προήχθει Δεκανέας. </span></span><br />
<div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">1 Νοεμβρίου 1947 προήχθει Λοχίας. </span></div>
<div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">7 Ιανουαρίου 1949 μετατέθηκε στο μέτωπο Αγράφων και Γράμμου. </span></div>
<div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">16 Νοεμβρίου 1949 απολύθηκε από το 584 Τ.Π. Άρτα</span></div>
<span style="color: white; font-size: 12pt;">
</span><span style="font-size: 12pt;"></span>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Η δεκαετία του 1950 τον βρήκε στην Αθήνα. Εκεί είχε
παππούδες εκ μητρός, θείους, αδέρφια και ξαδέρφια. Σύντομα όμως (παρ’ ότι βρήκε
αμέσως εργασία) ένοιωσε ότι η ζωή στο χωριό του ταίριαζε καλύτερα...</span><span style="font-size: 12pt;"></span><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Επέστρεψε στην Αιγείρα και η ενασχόληση με την
γεωργία έγινε μεράκι και τρόπος ζωής, αναμόρφωσε τα κτήματα ενισχύοντας την
παραγωγικότητα.</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Το 1956 παντρεύτηκε την Αργυρή το γένος Γιαννοπούλου
και απέκτησαν δύο αγόρια. Τον Κώστα και τον Δημήτρη</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrNyFWLjR-DVpB_WAtQn2u6-iavB7W80nII1hKbZFp1ZdCFptFxXgzG7wvxsr0NdwaardALvLZ1TRdekPzF3DCBE41j5XIhm9f-8bCXo9HFXO1xjymGyAXmEnzqIEdvrcTeQowsk6wcMw/s1600/5%25CE%25B1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrNyFWLjR-DVpB_WAtQn2u6-iavB7W80nII1hKbZFp1ZdCFptFxXgzG7wvxsr0NdwaardALvLZ1TRdekPzF3DCBE41j5XIhm9f-8bCXo9HFXO1xjymGyAXmEnzqIEdvrcTeQowsk6wcMw/s200/5%25CE%25B1.jpg" width="141" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Παράλληλα, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον ώθησε
να ξεκινήσει μαζί με τους νέους της Αιγείρας τη δημιουργία μιας μικρής ομάδας
που την ονόμασαν Θύελλα. Απ’ το ξεκίνημα των προπονήσεων αντιλήφθηκε ότι ομάδα
χωρίς «έδρα» δεν μπορεί να σταθεί... Εκείνη η μεγάλη νησίδα στο τεράστιο (τότε)
δέλτα του Κριού θα μπορούσε να γίνει «στάδιο»! </span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Έτσι, όλοι αποδέχτηκαν με χαρά την σκέψη του αυτή
και μετά από κάθε προπόνηση συνέχιζαν τη γυμναστική τους, αφαιρώντας συνεχώς
τις ποταμίσιες πέτρες από το «τερέν…»</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Η ομάδα όμως είχε και άλλες ανάγκες: Αθλητικά
παπούτσια, φόρμες μπάλες…</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Όνειρα απατηλά για κείνη την μεταπολεμική περίοδο !</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">Τότε ο Νίκος έκανε το εξής: Αν και Ολυμπιακός εκ
...γενετής, δεν δίστασε να χτυπήσει την πόρτα του Παναθηναϊκού και με τη
συνδρομή του επ’ αδερφή γαμπρού του {διοικητή του Α.Τ. Αμπελοκήπων} κατόρθωσε
να πάρει μερικά τσουβάλια με τα σχετικά πράσινα αξεσουάρ… Η ομάδα είχε πλέον
μπάλες, παπούτσια, φόρμες !. </span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCu3f-EEF2IXZ-mYPYUKvQ1XxNHdbSkqKy2KapBQSqnav5-m6sqtAmyGONY_sUnyeam95YKeYJmKLi94SqLCvPhyphenhyphenuydtzf7VtSIxEqNR3m0rGNMhKsHlL8e6IaLz2qEjJGfA6nM-ND6aU/s1600/15.jpg" style="clear: left; float: left; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><img border="0" height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCu3f-EEF2IXZ-mYPYUKvQ1XxNHdbSkqKy2KapBQSqnav5-m6sqtAmyGONY_sUnyeam95YKeYJmKLi94SqLCvPhyphenhyphenuydtzf7VtSIxEqNR3m0rGNMhKsHlL8e6IaLz2qEjJGfA6nM-ND6aU/s200/15.jpg" width="200" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white; font-size: 12pt;">(Η μουρμούρα για το «πρασίνισμα» της «Θύελλας»
διορθώθηκε αργότερα με την προμήθεια και εξαρτημάτων από τον Ολυμπιακό). </span><span style="font-size: 12pt;"></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br /></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; orphans: 2; word-spacing: 0px;">
<span face=""verdana" , sans-serif"><span style="color: white; font-size: 12pt;">Ενεργός -στην κυριολεξία- πολίτης έδωσε μάχες για
την ανάδειξη - ανάπτυξη της περιοχής. Όπως, στις αρχές της δεκαετίας του
1960,πήρε στα χέρια του το </span><span style="color: white; font-size: 12pt;">αίτημα των κατοίκων του οικισμού Οικονομεΐκων, οι
οποίοι ζητούσαν να υπαχθεί ο οικισμός στην Αιγείρα και έτσι επιτεύχθηκε ο
διπλασιασμός της Κοινότητας (μεταφέρθηκαν τα όριά της από τη γέφυρα Κριού στο
Αρμυρού λαγκάδι).</span></span><br />
<span style="font-size: 12pt;"><span style="color: black;"></span><span style="color: #444444;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: black;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br />
</span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha2GW3mltx_eHgGqEV9JiZ3E81eH7CvwQ442rizDIfOeNy9a8KBDGmWN-f26X7Wam1dXidHM5VB0Iu7jRbQTuZ5Rpw354TrTlYrAvExG4Eqg05L_BeM29xguIWySiLJ4oJ-hFkD1XJ-_8/s1600/NIKOS+1972.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span face=""verdana" , sans-serif"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="944" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha2GW3mltx_eHgGqEV9JiZ3E81eH7CvwQ442rizDIfOeNy9a8KBDGmWN-f26X7Wam1dXidHM5VB0Iu7jRbQTuZ5Rpw354TrTlYrAvExG4Eqg05L_BeM29xguIWySiLJ4oJ-hFkD1XJ-_8/s200/NIKOS+1972.jpg" width="117" /></span></a><span face=""verdana" , sans-serif"><span style="color: white;"><span style="color: white;"><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;">Ιδρυτής, ουσιαστικά, του ΤΟΕΒ Κριού(1964). Διετέλεσε πρόεδρος επί 4 περίπου δεκαετίες (τελευταία θητεία έως Ιούνιο 2008) και «έτρεξε» την κατασκευή τσιμεντένιων υδραυλάκων, κλειστών δικτύων [τεχνητό πότισμα] (Κόκκινος Βράχος, Οικονομέικα, Αρχόντισσα, Μαύρα Λιθάρια) δεξαμενής, γεώτρησης, ιδιόκτητου γραφείου κλπ. </span></span></span><span style="color: white;"><span style="color: white;"><span face=""verdana" , sans-serif"><br />Από το 1973 έδωσε σκληρή μάχη για τις παραποτάμιες εκτάσεις του Κριού, σύρθηκε στα δικαστήρια, έχασε, (έχοντας απέναντί του, τους τότε διοικούντες την Αιγείρα) αλλά ποτέ δεν μετάνιωσε για την προσπάθεια του αυτή.(Το θέμα αυτό παραμένει σε εκκρεμότητα μέχρι σήμερα)</span>. </span></span></span><br />
<span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br />
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;">Το 1974, ορίστηκε, από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, Αναπληρωτής εκπρόσωπος των αγροτών στην Επιτροπή του ΟΓΑ του Υπουργείου Γεωργίας </span><br />
<span face=""verdana" , sans-serif"></span><span style="color: white;"></span><span style="color: white;"></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span><br />
<span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;">Την τετραετία 1978-1982, εξελέγη κοινοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας στην Κοινότητα Αιγείρας.</span><br /><span face=""verdana" , sans-serif" style="color: white;"><br /></span>
<div style="font-family: "times new roman"; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; margin: 0px;">
<span style="font-size: 12pt;"></span></div>
</div>
<span style="font-size: 12pt;">
</span><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
</div>
</div>
</div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-28341458079655274802013-10-20T23:10:00.007+03:002021-10-14T23:13:45.898+03:00Μοναστήρι – Βεργουβίτσα – Οι ρίζες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: both; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px;">
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; margin-right: 0px; margin-top: 0px; margin: 0px 0px 1em 1em;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8niB-XI0dfTK4K9OKbD4Q3zb4pxtaAtcUwVcVZTo7UaDZEf6K9q_l-aBt8U2Urty5yng_0Uih8mzmUm7DPW98BiOdkHcJdcmKqtI2WKz7weSGy-0Clgw5d_fYpNwrfrxcbOp-q1ToBAY/s1600/ROZOS_NAME_STORY.jpg" style="clear: left; float: left; font-family: "times new roman"; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><span style="color: black;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8niB-XI0dfTK4K9OKbD4Q3zb4pxtaAtcUwVcVZTo7UaDZEf6K9q_l-aBt8U2Urty5yng_0Uih8mzmUm7DPW98BiOdkHcJdcmKqtI2WKz7weSGy-0Clgw5d_fYpNwrfrxcbOp-q1ToBAY/w480-h640/ROZOS_NAME_STORY.jpg" width="480" /></span></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VkdYCSiEcbsf-cU8SZDkB0Rr-iQTiVOVT4Vdee6JOanisIs0vkpd_WS3LCG3BVNAz2DTVyxfnoP1SU41reAp8MRd3-3QQ-kCPPvH2dp008M9g3D6_F6YFYcNf3pMUbkAYxYtg-6O5pk/s1600/oik-K-ROZOY.JPG" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; clear: right; float: right; font-family: "Times New Roman"; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8niB-XI0dfTK4K9OKbD4Q3zb4pxtaAtcUwVcVZTo7UaDZEf6K9q_l-aBt8U2Urty5yng_0Uih8mzmUm7DPW98BiOdkHcJdcmKqtI2WKz7weSGy-0Clgw5d_fYpNwrfrxcbOp-q1ToBAY/s1600/ROZOS_NAME_STORY.jpg" style="clear: left; float: left; font-family: "times new roman"; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VkdYCSiEcbsf-cU8SZDkB0Rr-iQTiVOVT4Vdee6JOanisIs0vkpd_WS3LCG3BVNAz2DTVyxfnoP1SU41reAp8MRd3-3QQ-kCPPvH2dp008M9g3D6_F6YFYcNf3pMUbkAYxYtg-6O5pk/s1600/oik-K-ROZOY.JPG" style="clear: left; float: left; font-family: "times new roman"; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"></a><span style="font-family: verdana;">Η Ελληνική οικογένεια αποτελούσε πάντοτε ένα φάρο φωτοδότη τής κοινωνίας, του πολιτισμού και της ιστορίας μας. Μέσα από τους κόλπους της ξεπήδησαν άξιοι εργάτες τής γης, επιστήμονες, τεχνίτες, ικανοί επιχειρηματίες κ.ά. που με την προσωπική τους αξιοσύνη, το ανεπανάληπτο ήθος και την ανθρωπιά τους συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτισμικού επιπέδου της χώρας μας. <br /><br /> Η οικογένεια ως θεσμός αλλά και ως σύμβολο, αποτελεί σταθερά το ισχυρότερο θεμέλιο, την πιο στέρεη βάση της κοινωνικής δομής και οργάνωσης. <br />Αξίζει να ενημερώνεται σήμερα η τοπική κοινωνία αλλά και η ευρύτερη περιοχή για την προσωπική ιστορία Ελληνικών Οικογενειών που έβαλαν τη δική τους σφραγίδα με την δράση και την γενικότερη κοινωνική τους παρουσία.<br />Ήταν καλοκαίρι του 1985 στη Βεργουβίτσα. <br /> <br /> </span><img border="0" height="485" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VkdYCSiEcbsf-cU8SZDkB0Rr-iQTiVOVT4Vdee6JOanisIs0vkpd_WS3LCG3BVNAz2DTVyxfnoP1SU41reAp8MRd3-3QQ-kCPPvH2dp008M9g3D6_F6YFYcNf3pMUbkAYxYtg-6O5pk/w640-h485/oik-K-ROZOY.JPG" width="640" /></div><div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; margin: 0px;">Η δροσιά τού πλάτανου στην πλατεία τού χωριού και το κρυστάλλινο νερό τής πηγής κάλεσε τους θαμώνες τού καφενείου να ξαποστάσουν από τον καυτό ήλιο. Τη μονοτονία τής καφενόβιας συντροφιάς άλλαζε πότε - πότε κάποιος νέος επισκέπτης.<br /> Κείνη τη μέρα βρέθηκε στη παρέα ο Γιώργος Ρόζος μετανάστης από την Αυστραλία που μετά από αρκετά χρόνια επισκέφτηκε τη γενέτειρά <a href="https://www.blogger.com/#"></a><a href="https://www.blogger.com/#"></a>του.<br /> Αρκετοί χωριανοί μαζεύτηκαν για να μάθουν τα νέα της ξενιτιάς καθώς και ο μπάρμπα Χρήστος Σαμαράς συγγραφέας δύο βιβλίων για την τοπική ιστορία. <br />Ο Χρήστος Σαμαράς βρίσκοντας την ευκαιρία, του άρεσε πάντα να αφηγείται ιστορίες από τα παλιά και απ’ αυτές που έζησε αλλά και απ’ αυτές που του διηγήθηκαν. Έτσι γνώριζε αρκετά για τις οικογένειες της Βεργουβίτσας. <br />Η συζήτηση κείνη τη μέρα, έφερε στην κουβέντα τους Ροζέους της Βεργουβί<a href="https://www.blogger.com/#"><br /></a>τσας και προσωπικότητες της παλιάς εποχής. Έχοντας κι εγώ την ίδια περιέργεια με τον μπάρμπα Χρήστο για το κρυφό παρελθόν και την ξεχασμένη ιστορία, αποφάσισα έστω και καθυστερημένα, να προσθέσω μερικές σελίδες στην τοπική μας ιστορία.<br /> Τα λίγα χειρόγραφα του αείμνηστου Χ. Σαμαρά, μαζί με διάφορα έγγραφα, διαθήκες και παλαιά συμβόλαια βοήθησαν στην συγγραφή του βιβλίου αυτού.<br /> Με αφορμή τη διήγηση του μπάρμπα Χρήστου ΣαμαράΕίναι σωστό να βρίσκεται κάποιος να γράφει την ξεχωριστή ιστορία του τόπου του, του χωριού του. Οι ξεχωριστές αυτές αναδρομές στο παρελθόν είναι χρήσιμες, γιατί συντελούν στην πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη του τόπου, ώστε οι στερνοί να παραδειγματίζονται από τους προγενέστερους, που έδωσαν ένα πολύτιμο «παρόν». Απ’ αυτούς τους προγενέστερους που ήσαν σεμνοί, φιλοσοφημένοι, σιγομίλητοι, που αν και αγράμματοι, ήσαν δάσκαλοι της προόδου, του ωραίου και του ηθικού. Με την ενεργητικότητά τους στόλισαν τα χωριά με εκκλησίες, σχολεία, βρύσες, βιβλιοθήκες κ.α.<br /> Βλέποντας ο καθένας την ιστορική πορεία του χωριού του, βρίσκει οικογένειες που χάθηκαν μέσα στο χρόνο, αλλά η αξιοσύνη τους στο χωριό αντανακλούσε στην Ελλάδα που έφτιαξε την Ευρώπη και αυτή την Υφήλιο. <br />Όταν η ηλικία μου έφτασε σε ακμή (1925-1940) με κατείχε μια περιέργεια για το παρελθόν, έτσι οδηγήθηκα στο να δημιουργήσω ένα φιλικό κύκλο από γέρους που είχαν γεννηθεί μεταξύ 1845 και 1860 ακούγοντας τις ιστορίες των παππούδων τους, που ήσαν αγωνιστές του ’21. Ο κύκλος εκείνων των γερόντων (εβδομηντάρηδων - ογδοντάρηδων και παραπάνω) μου φέρνει μια βαθιά συγκίνηση, για τις ιστορίες που μου λέγανε τις παλιές κείνες μέρες. Έβλεπες εκείνα τα γερόντια που ’ξεραν μόνο ανάγνωση και γραφή – όχι κι όλοι τους – να σε κουβεντιάζουν μ’ ένα γλυκό χαμόγελο και στις ερωτήσεις μου άκουγα τις σταθμισμένες γνώμες τους και τις κρυστάλλινες συμβουλές τους. Γενικά ήσαν άνθρωποι που τιμούσαν την κοινή γενέτειρα με το υψηλό τους ήθος. <br />Με την αναδρομή αυτή στο παρελθόν, έμαθα για πολλές οικογένειες που συνέδραμαν στην ιστορία του τόπου μας και των οποίων η φήμη ηχεί μέχρι σήμερα. <br />Συμμετείχαν στην επανάσταση του ’21 προσφέροντας, τόσο τις πολεμικές υπηρεσίες τους, όσο και οικονομικές για την απελευθέρωση του έθνους, ενώ συνέδραμαν στην πολιτιστική και πολιτισμική ανάπτυξη αφήνοντας έργα - μνημεία (εκκλησίες, σχολεία) στα χωριά τους και αρκετά άλλα, που σήμερα βλέπουμε και θαυμάζουμε. <br />Από τις οικογένειες αυτές, μία ξεχώρισε στη διακοσάχρονη πολυκύμαντη ιστορία του χωριού Βεργουβίτσα (Μοναστήρι). Από παλιά, τα μέλη αυτής της οικογένειας, εκτός από τις πολεμικές τους υπηρεσίες, συντέλεσαν στην πνευματική άνοδο των κατοίκων και στο στόλισμα του χωριού με απαραίτητα έργα με αντανάκλαση όχι μόνο για την εποχή τους αλλά μέχρι και σήμερα.. <br />Αυτή είναι η οικογένεια των Ροζέων.</div></div><div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="clear: both; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-weight: 400; text-align: left;">
</div>
<div style="color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-weight: 400; text-align: left;">
</div>
<div align="left" style="color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: 16px; font-weight: 400;">
<span style="color: blue;"><span face=""verdana" , sans-serif"><span face=""verdana" , sans-serif"><span face=""verdana" , sans-serif"><span style="color: white;"><span face=""verdana" , sans-serif"></span></span></span></span></span></span><span face=""verdana" , sans-serif"></span></div>
</div>
</div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-12634904281989190302013-10-20T23:09:00.005+03:002021-10-14T23:16:03.477+03:00Η δημιουργία των επωνύμων<div dir="ltr" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhBGcoITH0g-ABUDCnNbTAFsERzVbnSA9R68MH8CV9KGJwO7oIYQlJRuePAGJsA2wo6cxowMiueHfvWoh_yYS2i-GxVSczgm_EvvZFU75jGLz_tOKCcqIeJrYKgRlSc2guYUSJKs0y_Kw/s1102/ROZO+gr.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="501" data-original-width="1102" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhBGcoITH0g-ABUDCnNbTAFsERzVbnSA9R68MH8CV9KGJwO7oIYQlJRuePAGJsA2wo6cxowMiueHfvWoh_yYS2i-GxVSczgm_EvvZFU75jGLz_tOKCcqIeJrYKgRlSc2guYUSJKs0y_Kw/w400-h181/ROZO+gr.jpg" width="400" /></a></div></div><span style="font-family: verdana;"><b>Tο επώνυμο Rozos εμφανίζεται στην Ελλάδα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα.</b><br />Αυτό το επώνυμο είναι το πιο ευρέως διαδεδομένο επώνυμο σε παγκόσμια κλίμακα. Κατέχει περίπου 1 στα 9.942.082 άτομα. Το επώνυμο βρίσκεται κυρίως στην Ευρώπη, όπου κατοικεί</span><span style="font-family: verdana;"> το 83% των Ρόζων</span><span style="font-family: verdana;">.</span></div><div dir="ltr" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6KzSsDCOJKpleFvrf4XqmYVuOWvI-oX7G-i2baV0CBjRsf2b9TOAu5AaGFtHOE_WW4Dxa2rJ8b02MhTb_EjprzMJjVHIVs_AqFgOrMIqX1iHbK9jFjOde0bJRz1JtLFVOPS_NuIYuqak/s900/%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%2596%25CE%259F%25CE%25A3+2.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="900" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6KzSsDCOJKpleFvrf4XqmYVuOWvI-oX7G-i2baV0CBjRsf2b9TOAu5AaGFtHOE_WW4Dxa2rJ8b02MhTb_EjprzMJjVHIVs_AqFgOrMIqX1iHbK9jFjOde0bJRz1JtLFVOPS_NuIYuqak/w320-h317/%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%2596%25CE%259F%25CE%25A3+2.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: verdana;">Εκτός από την Ελλάδα, ο Ρόζος υπάρχει σε 15 χώρες. Είναι επίσης κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διαμένουν το 11% και στην Ισπανία, όπου και το 4%.Κατά την τουρκοκρατία και τις πρώτες δεκαετίες μετά την επανάσταση λίγα επώνυμα διατηρούνταν από τη μια γενιά στην άλλη. Συνήθως, όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα, τα παιδιά έπαιρναν ως επώνυμο το μικρό όνομα του πατέρα τους σε πτώση γενική (π.χ. ο Γιάννης το παιδί του Βασίλη ονομαζόταν Γιάννης Βασιλείου. Ο Χρήστος, το παιδί του Αποστόλη, ονομαζόταν Χρήστος Αποστόλου κ.λ.π.). Τρεις γενιές λοιπόν συνήθως είχαν τρία διαφορετικά επώνυμα. Αν ο παππούς λεγόταν Αναγνώστης Αθανασίου, το παιδί Βασίλειος Αναγνώστου και το εγγόνι Πέτρος Βασιλείου. Απ’ αυτό αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολη είναι η αναζήτηση του οικογενειακού δένδρου μιας οικογένειας.</span></div><div dir="ltr" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;"> Ακόμα η μεταβολή του επωνύμου ήταν καθιερωμένη στις οικογένειες των ιερέων (π.χ. τα παιδιά του ιερέα Κωνσταντίνου Αθανασόπουλου έπαιρναν το επώνυμο Παπακωνσταντίνου, τα παιδιά του ιερέα Χρήστου έπαιρναν το επώνυμο Παπαχριστόπουλος). <br />Επίσης τα ονόματα που είχαν οι άνθρωποι τις παλαιότερες εποχές ίσως χαρακτήριζαν αυτούς και από το επάγγελμα που έκαναν, από την προέλευσή τους (άλλο κράτος - φυλή), τον χαρακτήρα τους κ.τ.λ. Από πληροφορίες που πήραμε από το κέντρο αναζήτησης της Ιστορίας – τμήμα επωνύμων – των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αναφέρεται ότι το όνομα «Ρόζος» περισσότερο στην Ελλάδα. Επίσης, ονόματα όπως Rozo(s) υπάρχουν στην Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας, περιοχή που κατοικείτο από Έλληνες και χαρακτηρίζει αυτούς που καλλιεργούσαν τριαντάφυλλα (roza). (H ερμηνεία της λέξης «ρόζος» στην Ελληνική γλώσσα, σημαίνει το σκληρό εξόγκωμα του ξύλου. <br /> Τέλος, άλλα ονόματα πιθανόν χαρακτήριζαν την προέλευση των ανθρώπων, που ίσως είχαν ρίζες από κάποιο άλλο λαό, π.χ. το επώνυμο Σερβές (Σέρβος), το επώνυμο Ισπαναίος - εξέχουσας οικογένειας από την Αράχοβα που τώρα έχει γίνει Σπανός - δηλώνει την καταγωγή «Ισπανός», το επώνυμο Δελούκας που παρέρχεται από την εποχή των Φράγκων και είναι σύνθετο αποτελούμενο από δύο μέρη Ντε – Λούκας, κ.λ.π..<br /> Το όνομα Ρόζος το συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στο Μέτσοβο, στο Πόρτο Χέλι, στο Αίγιο, στην Πάτρα κ.λπ. Η οικογενειακή παράδοση λέει, ότι πολύ πριν την επανάσταση τού ’21 οι Ροζέοι ήλθαν από την περιοχή του Μετσόβου της Ηπείρου στην Βεργουβίτσα. Αυτό έχει μια λογική αιτιολόγηση, αφού στο Μέτσοβο υπάρχουν σήμερα πολλοί Ροζέοι. Μάλιστα, πριν μερικές δεκαετίες, δήμαρχος του Μετσόβου ήταν κάποιος Γεώργιος Ρόζος.<br /> Εδώ αξίζει να διηγηθούμε μια ιστορία σχετική με το Μέτσοβο.<br /> Κάποιο καλοκαίρι (το ’70 ή το ’71) βρέθηκε στο Μέτσοβο ο Παναγής Αγγ. Ρόζος από την Αιγείρα. Όταν έμαθε ότι ο Δήμαρχος του Μετσόβου λεγόταν Ρόζος αποφάσισε να πάει να τον συναντήσει. Ο δήμαρχος τον δέχτηκε με ενδιαφέρον στο γραφείο του και είπαν τις ιστορίες τους για τους Ροζέους. Μόλις άρχισε να δημιουργείται ένα πολύ καλό φιλικό περιβάλλον, ο Παναγής δεν άντεξε και του έκανε μια ερώτηση : “Δήμαρχε όλα καλά και ωραία με τους Ροζέους, αλλά εμείς εκεί κάτω στην Αχαΐα είμαστε Δημοκρατικοί, εσύ πως και είσαι με αυτούς;” (Ήταν περίοδος της δικτατορίας και οι Δήμαρχοι ήταν διορισμένοι του καθεστώτος). Ο Δήμαρχος δεν μίλησε, παρά σήκωσε το τηλέφωνο. Ο Παναγής πάγωσε νομίζοντας ότι καλούσε την αστυνομία. Οι μοναδικές λέξεις που άκουσε να λέει ο δήμαρχος στον άγνωστο συνομιλητή του ήταν: “έλα Βαγγέλη, είσαι σπίτι, θα έλθω με έναν φίλο”. Ο Παναγής ξαλάφρωσε αλλά και απόρησε. Σε λίγο, οι δυο τους διάβαιναν την πόρτα ενός παλιού αρχοντικού. Στο σαλόνι τους περίμενε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος ανέλαβε να εξηγήσει στον μακρινό «συγγενή» του φίλου Δημάρχου, ότι δέχτηκε να γίνει ο Ρόζος δήμαρχος, για να μην πάει κάποιος άλλος που θα έκανε ζημία στο Μέτσοβο.</span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-73474907426011489502013-10-20T23:08:00.002+03:002021-10-14T23:16:52.541+03:00Θέση του χωριού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPiFLCB-Q7LSdjTNBlYiXzTFqVXVU_Vo_lihVBsxK3XV3uuTCB1xZToRSVK2QaS2JuEzgoUqVnm6Ikbb4xh4OxY94RZNuHjN9dyP37eih7U69RxwwZJvFQeEqHb49rfvXknJJI3lAhOUk/s900/MAP+BERGOUB.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="691" data-original-width="900" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPiFLCB-Q7LSdjTNBlYiXzTFqVXVU_Vo_lihVBsxK3XV3uuTCB1xZToRSVK2QaS2JuEzgoUqVnm6Ikbb4xh4OxY94RZNuHjN9dyP37eih7U69RxwwZJvFQeEqHb49rfvXknJJI3lAhOUk/w320-h246/MAP+BERGOUB.jpg" width="320" /></a></div>Το χωριό Βεργουβίτσα (Μοναστήρι), γενέτειρα των Ροζέων, βρίσκεται στο βόρειο μέρος της Πελοποννήσου στο Νομό Αχαΐας με μερική θέα στον Κορινθιακό κόλπο. Είναι ορεινό χωριό χτισμένο στις πλαγιές του όρους Ευρωστίνα (Μαγκλαβάς – η σλάβικη προφανώς ονομασία του), σε υψόμετρο από 600 έως 700 μέτρων και απέχει 14 χιλιόμετρα από την παραλία της Αιγείρας. Για να φτάσουμε στο χωριό περνάμε από τον οικισμό Λαμπινός, στη συνέχεια συναντούμε την αρχαία Αιγείρα (Παλιόκαστρο), μετά το χωριό Αιγές (Βλοβωκά) και κατόπιν την Βεργουβίτσα.</span></div><span style="font-family: verdana;">
Ακολουθεί η Σελιάνα, το Περιθώρι, η Εξοχή (Αράχοβα). Η διαδρομή είναι ευχάριστη μέσα από πράσινο, καταρράκτες νερού, πέτρινες βρύσες, δάσος και όμορφη θέα.<br />
Για το όνομα του χωριού, η παράδοση δεν είναι σαφής για το πώς προήλθε. Ίσως να προέρχεται από την εποχή της εγκατάστασης των Σλάβων στην Πελοπόννησο. Σαν στοιχείο μπορούμε να πάρουμε την ονομασία μιας κωμοπόλεως που υπάρχει στην Βουλγαρία με το όνομα Berkovitsa στην περιοχή Μontana κοντά στα σύνορα με την Σερβία και, όπως γνωρίζουμε, η περιοχή αυτή των Βαλκανίων για εκατοντάδες χρόνια κατοικείται από Σλάβους. Πιθανόν είναι, λοιπόν, να πήρε το χωριό το όνομά του από κάποιον αρχηγό των Σλάβων, π.χ. Βέργοβιτς. <br />
Ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη – λογοπαίγνιο του Χρήστου Σαμαρά με τη συνένωση των λέξεων «Βέργα» και «Βίτσα» (η γεωμορφολογία του χωριού ξεκινά από ένα πλάτωμα που στενεύει στην άλλη άκρη).</span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-5216904952411139172013-10-20T23:06:00.002+03:002022-01-05T22:56:08.670+02:00Τούρκοι και Ενετοί...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #fcff01; font-family: verdana;"><strong>Α΄ Τουρκοκρατία 1458-1685)</strong></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Το 1458 καταλαμβάνεται η Πελοπόννησος από τους Τούρκους.<br />
Οι Τούρκοι κατά την κυριαρχία τους στην Πελοπόννησο είχαν επιτρέψει την αυτοδιοίκηση των Ελλήνων και δεν περιόριζαν την θρησκευτική ελευθερία. Όμως το σκληρό γαιοκτητικό καθεστώς και η βαριά φορολογία που επέβαλαν, δημιούργησαν άσχημες συνθήκες διαβίωσης.<br />
Πηγές για τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά την Α΄ Τουρκοκρατία και κυρίως της περιοχής μας δεν υπάρχουν. Η μόνη πηγή έρχεται από χειρόγραφο με χρονολογία 1793, του Εμμανουήλ Σκαρπέτη εμπόρου, το οποίο σώζεται στη Μονή Ταξιαρχών Αιγίου που αναφέρει ότι γεννήθηκε στην Αράχοβα το 1748.<br />
Στο χειρόγραφο αυτό ο Εμμ. Σκαρπέτης γράφει ότι το χωριό Αράχοβα την εποχή εκείνη (της Α΄ Τουρκοκρατίας) ήταν ιδιοκτησία κάποιας Σουλτάνας και αποκαλείτο και «Σουλτάνα».<br />
<a name='more'></a>Σε χειρόγραφο του 1572 αναφέρεται ότι το φθινόπωρο του 1452 ο στρατηγός Μουράτ β΄- Τουραχάν, προέβη σε διώξεις και σφαγές του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Τότε οι κάτοικοι του Διακοπτού και της Ποταμιάς ανέβηκαν στο Πετρούχι ένα απότομο και βραχώδες βουνό για να προστατευτούν. Είχαν φτιάξει ξύλινες σκάλες για να ανεβοκατεβαίνουν και ένα ξύλινο γεφύρι για να περνούν από το μικρό στο μεγάλο Πετρούχι.<br />
Από έγγραφο του Μεγάλου Σπηλαίου το 1688 φαίνεται κάποιος Ιωάννης ... του Βελισαρίου από τις Κλουκίνες που ζητούσε ελεημοσύνη για την απελευθέρωση της γυναίκας του και των παιδιών του που οφειλόταν στην αδυναμία του να καταβάλει τον κεφαλικό φόρο.<br />
Επίσης σε έγγραφο του Μεγ. Σπηλαίου το 1636 αναφέρεται ότι στο Λιβάδι και στη Σελιάνα έπεσε πανούκλα.<br />
Στο μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων κάτω από τοιχογραφία του καθολικού της Μονής, ο Ιεροδιάκονος Χριστόδουλος Βασιλόπουλος σημειώνει το 1646 : «εκείνον κερον εγινε/μεγάλο κακό....ολα τά χριςιανικα.... κ(αί) εμαρτιρισαν (;)....» Η σημείωση αυτή τώρα δεν υπάρχει λόγω καταστροφής της. Άραγε εννοεί την εξάπλωση της επιδημίας ή άλλα σημαντικά γεγονότα. Όπως και να ΄χει είναι προφανές πόσο δύσκολες ήσαν οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της περιοχής κατά την Α΄ Τουρκοκρατία.<br />
<span style="color: #fcff01;"><strong>Επαναστατικά κινήματα</strong></span><br />
Κατά το διάστημα της Α΄ Τουρκοκρατίας οι Έλληνες της Πελοποννήσου ζούσαν συνεχώς με το όραμα της απελευθέρωσης και έγιναν πολλά επαναστατικά κινήματα. Το 1459 με το Θωμά Παλαιολόγο που πολιόρκησε και κατέλαβε την Πάτρα για να νικηθεί αργότερα από το Μωάμεθ Β΄. Το 1463 ο Μιχαήλ Ράλλης και ο Πέτρος Μπούας μαζί με τους Ενετούς οι οποίοι εγκατέλειψαν τους Έλληνες στην αγριότητα των Τούρκων. Το 1532 με τον Αντρέα Ντόρια κατέλαβαν την Πάτρα, την Κορώνη, Ρίο και Αντίρριο, που για μια άλλη φορά εγκαταλείφθηκαν από τους Ενετούς στο έλεος των Τούρκων. Το 1571 με τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Το 1612 με το Δούκα το Νέβερ.<br />
<strong><span style="color: #fcff01;">Ενετοκρατία 1687-1715 </span></strong>Οι κάτοικοι ελπίζοντας σε καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης από των Τούρκων βοήθησαν τους Ενετούς και κατέλαβαν την Πελοπόννησο το 1687.<br />
Οι Ενετοί διαίρεσαν την χώρα σε τέσσερις επαρχίες οι οποίες υποδιαιρέθηκαν σε 23 territorii μεταξύ των οποίων των Καλαβρύτων και της Βοστίτσας (Αίγιο). Για τα υπάρχοντα χωριά που υπάγονται στο τμήμα Καλαβρύτων υπάρχουν πληροφορίες στο περιγραφικό έργο του καθολικού Ιερέα Pier’ Antonio Pacifiko το 1700 που συναντάμε τα εξής: Αράχοβα, Αρφαρά, Κάτω Ποταμιά, Κλουκίνες, Ζαρούχλα, Περιστέρα, Περιθώρι, Ποταμιά, Σινεβρό, Αγ. Βαρβάρα, Σελιάνα, Σβυρού, Βαλιμή, Βλοβοκά, Βερσοβά, Αγρίδι Μεσορρούγι, Βεργουβίτσα, Βουνάκι, Σόλο.<br />
Αυτή είναι και η πρώτη επίσημη αναφορά της Βεργουβίτσας.<br />
Οι Ενετοί για να αυξήσουν τον πληθυσμό της Πελοποννήσου και για την εντατικότερη καλλιέργεια της γης οργάνωσαν την μεταφορά 6000 περίπου Στερεοελλαδιτών γεωργών στην Πελοπόννησο. Υπάρχουν πληροφορίες για την εγκατάσταση και στην περιοχή μας (Ακράτα, Βαλιμή, Ζαρούχλα, Ποροβίτσα).<br />
Αν λάβουμε υπ‘ όψιν την οικογενειακή παράδοση των Ροζέων που λέει για μετοίκηση Ροζέων από το Μέτσοβο της Ηπείρου στην Βεργουβίτσα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι την περίοδο αυτή είναι πιο πιθανό να συνέβη.<br />
Πληροφορίες για την περιοχή παίρνουμε από ένα παλαιό έγγραφο που έχει ως εξής:<br />
Τριπολιτσά 16 Φλεβαρίου 1722.<br />
Με την παρών φανερώνω και ομολογώ εγώ ο Παρασκευάς Καπηνολόγος, πως επούλησα τα ήμισά μου ρούχα όπου είχα πατρικά, εις την χώρα ονομαζομένη Σελιάνα, άνω χάσια του Καλαβρύτου, αμπέλια , χωράφια ... και σπιτότοπο, τα οποία είχε ο ποτέ Σταθάκης αγορασμένα τα επούλησα του Κωσταντή γγιφόρου και Γιωργάκη και Αντρέα, αδέλφια γγιφόροι ονομαζομένοι, δια ριάλια πενήντα ή 50 και να είναι ήδη (;) νοικοκυραίοι οι άνωθεν αγορασταί και στα άνωθεν υποστατικά του άνωθεν Παρασκευά. Και ο Παρασκευάς να είναι απόξενος από τα υποστατικά του και διαβεβαιών της αληθείας έγινε το παρόν από μαρτυρίας και παρακαλεσάντων μαρτύρων. Παρασκευάς Καπηνολόγος βεβαιώνω Παναγιώτης Πολυδερόπουλος μαρτυρώ Σταμέλος Παλαιολόγος μαρτυτώ. Από όνομα της Χάιδως αδελφής του Παρασκευά Καπηνολόγου.<br />
Οι πληροφορίες που παίρνουμε από το έγγραφο αυτό είναι ότι η Σελιάνα και η Βεργουβίτσα ονομάζονταν από τότε Χάσια και συγκεκριμένα άνω Χάσια.<br />
<span><strong><span style="color: #fcff01;">Β΄ Τουρκοκρατία 1715-1821</span><span style="color: red;"> </span></strong></span>Με την επανεγκατάσταση των Τούρκων στην Πελοπόννησο δεν αντέδρασαν καθόλου οι κάτοικοι λόγω ότι οι Ενετοί κακομεταχειρίζονταν και καταπίεζαν τους κατοίκους. Πολλοί από τους πρόκριτους και ηγούμενοι μοναστηριών έστειλαν αντιπροσώπους στους Τούρκους για να δηλώσουν την υποταγή τους.<br />
<span><strong><span style="color: #fcff01;">Διοίκηση επί β΄ Τουρκοκρατίας</span><span style="color: red;"> </span></strong></span>Κατά την β΄ Τουρκοκρατία η περιοχή υπάχθηκε διοικητικά στο Βιλαέτι Καλαβρύτων. Η επαρχία Καλαβρύτων διαιρείτο σε τέσσερα σέμπτια. Ένα από αυτά ήταν των Χασίων. {Χάσια ονομάστηκε η περιοχή μας από την Τουρκική λέξη ΄khass΄ η οποία χρησιμοποιείτο για την δήλωση στρατιωτικών φέουδων που απέφεραν ετησίως εισόδημα 100.000 άσπρων και φορολογικά υπάγονταν κατ΄ ευθείαν στο Σουλτάνο.<br />
Συναντούμε ακόμα και στους μετεπαναστατικούς χρόνους την ονομασία Χάσια σε διάφορα έγγραφα. ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης σε διαταγή του προς τον Σωτ. Θεοχαρόπουλο το 1823 έγραφε : ¨με τους στρατιώτες σου του τμήματος των Χασίων … να μεταβείς εις την επαρχίαν Γαστούνης¨. Επίσης πολλά συμβόλαια και αποφάσεις δικαστικές αναφέρουν τη Βεργουβίτσα περιοχή των Χασίων.}<br />
Στο σέμπτι των άνω Χασίων όπως αναφέραμε και παραπάνω, υπαγόταν και η Βεργουβίτσα.<br />
Οι Τούρκοι, όπως και στην Α‘ Τουρκοκρατία, επέτρεψαν την αυτοδιοίκηση των Ελλήνων. Κάθε χωριό εξέλεγε τους δημογέροντες οι οποίοι συνέρχονταν σε επαρχιακή συνέλευση και εξέλεγαν τους επαρχιακούς προεστώτες. Ως δημογέροντες όπως προκύπτει από δημόσιο έγγραφο με ημερομηνία 23 Ιανουαρίου 1828 φαίνονται οι Παπα-Χρήστος Ρόζος, για τον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω, και ο Αναγνώστης Ρόζος.<br />
Οι δημογέροντες ήσαν υπεύθυνοι για την περιφρούρηση των συμφερόντων της κοινότητας και για την ικανοποίηση των φορολογικών απαιτήσεων του κατακτητή. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι πολλοί από αυτούς βρέθηκαν με μεγάλες ιδιοκτησίες και συγκέντρωναν πλούτο που προερχόταν από τον ιδρώτα των καταπιεσμένων συμπατριωτών τους. Η πολύ δυσβάσταχτη φορολογία είχε αντίκτυπο στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Απ‘ αυτό μπορεί να εξηγηθεί ότι πολύ ικανοί νέοι στράφηκαν προς τον μοναχισμό και αρκετοί μετοίκησαν.<br />
Ο Εμμανουήλ Σκαρπέτης σε χειρόγραφό του αναφέρει ότι το 1793 η Αράχοβα είχε πολλούς κατοίκους και βρισκόταν σε ευημερία, οι περισσότεροι όμως από τα αβάσταχτα δοσίματα μετοίκησαν σε άλλες πόλεις και χώρες. Επίσης στο ίδιο χειρόγραφο περιγράφει και το δρόμο που οδηγεί στο χωριό του: «.....αριστερόθεν τα Κολοκυνθιάνικα, η Βεργοβίτσα, η Σελιάνα και άνωθεν ταύτης το Σαραντάπηχον, είτα το Περιθώριον, δεξιόθεν δε η ρηθείσα Πελλήνη πόλις, ήτοι η Βλοβοκά, το Αρφαρά, το Σινεβρόν και η Βελά.......».<br />
<span><strong><span style="color: #fcff01;">Τα Ορλωφικά</span><span style="color: red;"> </span></strong></span>Ο Ελληνισμός πάντα είχε μέσα του αναμμένη την φλόγα για απελευθέρωση και το 1770 βλέποντας τον Ρωσικό στόλο που έφτανε στο Αιγαίο με το Αλέξιο Ορλόφ παίρνοντας υποσχέσεις και εγγυήσεις από τους Ρώσους για υποστήριξη στον αγώνα τους για ελευθερία, εξεγέρθηκε. Αλλά για μια ακόμα φορά εγκαταλείφθηκε. Για την καταστολή της επανάστσης αυτής οι Τούρκοι έστειλαν 60.000 Αλβανούς οι οποίοι για εννέα χρόνια λεηλατούσαν την Πελοπόννησο και αποδεκάτισαν τον αβοήθητο πληθυσμό, κυνηγώντας ακόμα και τους Τούρκους της Πελοποννήσου. Από απογραφή που έγινε κατόπιν είχε μειωθεί ο πληθυσμός της Πελοποννήσου κατά 100.000 .<br />
Όταν οι Αρβανίτες λεηλάτησαν τα χωριά της περιοχής μας περί το 1771, οι κάτοικοι σκόρπισαν στις σπηλιές και στη γύρω περιοχή. Η Μαυροσπηλιά που βρίσκεται στο βουνό Ευρωστίνα πάνω από τη Βεργουβίτσα προσέφερε προστασία στους κατοίκους οι οποίοι είχαν κτίσει τείχος στην είσοδό της. Ακόμα και σήμερα σώζεται μέρος του τείχους. Λίγα μέτρα αριστερά της σπηλιάς υπάρχει υπόγεια πηγή που την χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι. Λέγεται ότι η σπηλιά τότε δεν φαινόταν λόγω των πυκνών πεύκων που υπήρχαν στην πλαγιά. Τώρα με λίγη παρατηρητικότητα μπορούμε να διακρίνουμε από το χωριό τα υπολείμματα του τείχους που υπήρχε σχεδόν ολόκληρο μέχρι το 1940 περίπου το οποίο γκρέμισαν τσοπάνηδες για να βάζουν μέσα τα ζώα.<br />
Μερικά χρόνια αργότερα περί τα 1780 όταν εξοντώθηκαν οι Αρβανίτες από Τούρκους και Έλληνες μαζί, οι κάτοικοι της Βεργουβίτσας ξανάχτισαν τα σπίτια τους στη σημερινή τους θέση. Το χωριό φτιάχτηκε σε διάφορα επίπεδα και έγιναν μικρές γειτονιές. Σε μερικές απ΄ αυτές έδωσαν ονόματα, όπως ‘Ροζιάνικα’ από τους Ροζέους, ‘Καραμπασιάνικα’ από τους Καραμπάσηδες Γιωργουλιάνικα από τους Γιωργούληδες, Δημέϊκα, Πλακιώτικα, γιατί είχε πολύ πέτρα, ‘Φραγκιάνικα’ αρχαία τοποθεσία κ.ά.</div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-83978781444518153342013-10-20T23:04:00.016+03:002022-01-12T20:27:11.403+02:00Η ρίζα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b style="font-family: verdana;"><span style="color: #fcff01;"><span>Ο Αντώνης Ρόζος (1705</span><span>)</span></span></b><span style="font-family: verdana;"> όπως φαίνεται είναι ο πρώτος Ρόζος Βεργουβιτσιώτης από επίσημη πηγή.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: verdana;"></span></div><span style="font-family: verdana;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8NuHWm6V1RV97VO6ttAAN2SYl5z4OEzjcHkx6hqsBIGFKnMptJxZL6w6HITQY1XOe_7mNunUPrglQ1BIA9DTuXmhVXax8o__uJva3NmKzaICykIJdMxJHrDLCrGntgvsJ1uhPOJ8_BY/s422/Grand-Rozos.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="336" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8NuHWm6V1RV97VO6ttAAN2SYl5z4OEzjcHkx6hqsBIGFKnMptJxZL6w6HITQY1XOe_7mNunUPrglQ1BIA9DTuXmhVXax8o__uJva3NmKzaICykIJdMxJHrDLCrGntgvsJ1uhPOJ8_BY/w159-h200/Grand-Rozos.JPG" width="159" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><span style="background-color: red; color: white;">ΠΑΝΑΓΗΣ ΡΟΖΟΣ</span></b></td></tr></tbody></table>
Αν περιγράψουμε το χαρακτήρα του μπορούμε να πούμε ότι ήταν σοβαρός φιλαλήθης και συμπαθής στο χωριό του. Η γνώμη του ήταν σεβαστή όχι μόνο στους Βεργουβιτσιώτες αλλά και στα γύρω χωριά (υπόθεση ορίων Ευρωστίνας).<br />
Ο Αντώνης Ρόζος είχε γιό τον Βασίλη. Για άλλα παιδία δεν γνωρίζουμε<br />
<b><span style="color: #fcff01;">Γιάννης Ρόζος (1760)</span></b><br />
Είχε γιο τον Θανάση Ι. Ρόζο (1790).</span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #fcff01;">Ο Θανάσης Ι. Ρόζος</span></b> συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και αποδεικνύεται από το πιστοποιητικό του οπλαρχηγού Νικολάου Πετμεζά περί της δράσεώς του κατά το 1821, με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1823. Για απογόνους του οπλαρχηγού Θανάση Ρόζου δεν γνωρίζουμε.<br />
Από συμβόλαια περί το 1890, βρίσκουμε Θανάση Ρόζο Βεργουβιτσιώτης, έχοντας γιους τον Αλέξη, Κώστα, Γιάννη Σπύρο και Γιώργο (Ιατρό). Ως αδελφούς και κληρονόμους του Αθανασίου Ρόζου αναφέρονται στο 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Ρηγόπουλου το έτος 1899. Επίσης στο 9953 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας Χρήστου Γιαννούλη, αναφέρεται ως μάρτυρας <b><span style="color: #fcff01;">ο Γεώργιος Αθ. Ρόζος</span></b> Ιατρός κάτοικος Βεργουβίτσας.<br />
Τα ονόματα Θανάσης και Γιάννης που συναντάμε στα παραπάνω συμβολαία, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορεί να είναι απόγονοι του οπλαρχηγού του ΄21 Αθανασίου Ι. Ρόζου χωρίς όμως αυτό να αποδεικνύεται.<br /><b><span style="color: #fcff01;">
Ο Σπύρος Αθ. Ρόζος</span></b> ήταν άγαμος. Απόγονοι του Γιάννη και Γιώργου μετοίκησαν από την Βεργουβίτσα προς του Αιγίου τα μέρη.<br />
Από τον Αλέξη Αθ. Ρόζο έχουμε δύο Κόρες τη Αλεξάνδρα και τη Βασιλική. Από το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Σελιάνας - Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899 πληροφορούμαστε ότι ο Αλέξης είχε παντοπωλείο στην παραλία Αιγείρας.<br />
Από τον <b><span style="color: #fcff01;">Κώστα Αθ. Ρόζο</span></b> έχουμε τον Θανάση ο οποίος έμενε στην Αιγείρα, τον Αγαμέμνων που απεβίωσε μετανάστης στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, τον Ανδρέα που διέμενε στην Πάτρα και δύο κόρες την Χαρίκλεια και Παναγιώτα που παντρεύτηκαν στο Αίγιο.<br />
Από τον Θανάση που ήταν κάτοικος Αιγείρας και Βεργουβίτσας έχουμε τον Αγαμέμνονα, την Παρασκευή και την Ελένη που διαμένουν στην Αιγείρα.<br />
<b><span style="color: #fcff01;">Βασίλειος Ρόζος (1735</span><span style="color: #fcff01;">)</span><span style="color: #2b00fe;"> </span></b>Γιός του Αντώνη, όπως αποδεικνύεται από παλαιά έγραφα είχε γιους τον Χρήστο που έγινε παπάς και τον Γιώργη. Επίσης υπάρχει και Αναγνώστης Ρόζος το 1828 χωρίς να γνωρίζουμε το πατρώνυμό του.<br />
Οι Παπα- Χρήστος Β. Ρόζος και Αναγνώστης Ρόζος από δημόσια έγγραφα που υπογράφουν, στις 12 Ιανουαρίου 1828 εκλέγονται δημογέροντες στα Χάσια {Τα χωριά του Δήμου Φελλόης (συλλογή Βλαχογιάννη φ. 272 φακ. Πετμεζέων). Οι Δημογέροντες εκλέγονταν από τους πολίτες ηλικίας άνω των 25. Εκλόγιμοι ήσαν οι πολίτες άνω των 35 ετών και αυτοί που πλήρωναν τους περισσότερους φόρους.}<br />
<span><b><span style="color: #fcff01;">ΠαπαΧρήστος Ρόζος (1760)</span><span style="color: #2b00fe;"> </span></b></span>Τον Παπα-Χρηστο Ρόζο Ιερέα, αναφέρουν τα υπ’ αριθ. 16 και 174 συμβόλαια, του συμβολαιογραφείου Νωνάκριδος. Το υπ΄ αρίθ. 160 του 1838 του ιδίου συμβολαιογραφείου τον αναφέρει ως “Χρίστον Οικονόμον του Βασιλείου Εφημέριο”. Το νέο επώνυμο του δινόταν από τον εκκλησιαστικό τίτλο “Οικονόμος” που του είχε απονεμηθεί.<br />
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος ή Παπαχριστάκης, ήταν έντονη προσωπικότητα με μεγάλο πόθο για ελευθερία και πριν την επανάσταση τις Κυριακές στον Αϊ Νικόλα μετά τη λειτουργία (δεν είχε κτιστεί ακόμα η Παναγία), έβγαζε λόγους κατά των Τούρκων. Ένα προεπαναστατικό γεγονός που συνέβη με το Παπαχριστάκη λέγεται μέχρι και σήμερα.<br />
Τότε που οι εισπράκτορες των φόρων έφταναν στην Βεργουβίτσα, οι κάτοικοι για να μην πληρώσουν έφευγαν από το χωριό και κρύβονταν στο δάσος της Ευρωστίνας έως ότου φύγουν. Μία από τις φορές αυτές ο Παπαχριστάκης, που κουβαλούσε πάντα μαζί και το καρυοφύλλι του, την ώρα που έφταναν οι εισπράκτορες με το Τουρκικό απόσπασμα, έριξε μια τουφεκιά και αναστάτωσε τους Τούρκους. Επειδή σε κάθε χωριό υπήρχαν και αδύναμοι χαρακτήρες, οι Τούρκοι έμαθαν γρήγορα για τον Παπά και τον συνέλαβαν. Τον φόρτωσαν με ένα λιθάρι 80 κιλών και τον οδηγούσαν πεζό προς τα Αρφαρά (Αμπελόκηποι) που ήταν η έδρα της διοίκησης των Τούρκων. Μόλις το έμαθε ο αδελφός του Γιώργης πρόλαβε με το άλογό του το απόσπασμα προτού φτάσουν στα Αρφαρά, δωροδόκησε τους Τούρκους και τον άφησαν ελεύθερο. Μόλις ελευθερώθηκε ο Παπαχρήστος έδωσε το καρυοφύλλι του που είχε πιβούς και κοκόρια ασημένια δώρο στο αδελφό του Γιώργη. Το καρυοφύλλι αυτό το είχε στο σπίτι του μέχρι τα τελευταία χρόνια ο Αγγελής Γ. Ρόζος, μάλιστα του είχε μείνει μέχρι τότε το χαρακτηριστικό παρατσούκλι ¨Παπαδιά¨ που εξηγεί καταφανέστατα τον αρχικό ιδιοκτήτη. Τον Ιούλιο του 1941 μετά από κάποια προδοσία το όπλο αυτό το παρέδωσε ο Αγγελής Ρόζος στους Ιταλούς.<br /><b>
Ο Παπα-Χρήστος Ρόζος είχε ένα γιο τον Παναγή και μια κόρη την Κατερίνη.</b><br /><b><span style="color: #fcff01;">
Ο Παναγής είχε γιούς το Βασίλη το Γιάννη και τον Αγγελή.</span></b> Ως αδελφούς τους αναφέρει το 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το 1899. Επίσης από το 4942 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αιγείρας Βασιλείου Μαραγκόπουλου το 1902, ο <b>Βασίλειος Ρόζος</b> φαίνεται μόνιμος κάτοικος Βεργουβίτσας. Απόγονοι του Βασίλη και Γιάννη Ρόζου μετοίκησαν περί το 1905 στην Βλοβοκά- Αιγές.<br />
Σήμερα οι Ροζέοι της Βλοβοκάς έχουν μετοικήσει σε Αθήνα Πάτρα και Αίγιο.<br /><b>
Ο Αγγελής Ρόζος είχε μία κόρη την Λεμονιά και δύο γιους τον Αριστείδη και τον Λουκά.</b> Τη Λεμονιά ως θυγατέρα Αγγελή Ρόζου την αναφέρει το 6984 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Γιαννούλη το 1887, η οποία ήταν σύζυγος Παναγή Παπα-Χρήστου από τα Γκουμέϊκα Κραθίου. Το 581 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Παύλου Αναγνωστόπουλου το 1919, αναφέρει την οικία του Αριστείδη Α. Ρόζου στην περιοχή Ροζέϊκα του Δήμου Αιγείρας </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;">{Ο Αριστείδης είχε σπίτι και στην Αιγείρα στα Ροζέϊκα}.<br />
Απόγονοι του Αριστείδη Α Ρόζου μετοίκησαν στα Μποζαϊτικα Πατρών.<br />
Ο Λουκάς Ρόζος (1868) σε ηλικία 38 ετών το 1906, έγινε οικονομικός μετανάστης στην Αμερική. Επέστρεψε όμως και έμενε στην Βεργουβίτσα. Απόγονοι του Λουκά Α. Ρόζου φέρουν και το παρατσούκλι καπονάδες. Μερικοί είναι ακόμα κάτοικοι Βεργουβίτσας αλλά έχουν διαφορετικό επώνυμο.<br />
<b><span style="color: #fcff01;">Γεώργιος Β. Ρόζος (1764-1845)</span></b><br />
Ο Γιώργης έμαθε ανάγνωση και γραφή στην Μονή Αγίων Αποστόλων* που υπαγόταν στην κοινότητα Περιθωρίου, και ήταν προεστός του χωριού. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε δήμαρχος για αρκετά χρόνια. Ως δήμαρχο τον αναφέρουν τα υπ. αριθ. 147 και 200 του έτους 1838 συμβόλαια του συμβολαιογραφούντος Ειρηνοδίκη Νωνάκριδος Γ. Οικονομόπουλου.<br />
Όταν έγινε Δήμαρχος Φελλόης το πρώτο μέλημά του ήταν να βοηθήσει τους αγωνιστές του 21 και να συνταξιοδοτηθούν τα θύματα όπως οι χήρες Β. Μηττά, Ζήρου, Ράλλη από την Βεργουβίτσα. Η Ζήραινα με την σύνταξη έκτισε τριώροφο κτίριο στα Ροζιάνικα που κάηκε. Πάλι όμως με την συνδρομή του Δημάρχου έκτισε νέο που κατεδαφίσθηκε από το Χρήστο Αναστασόπουλο το 1980. </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span><b><span style="font-family: verdana;">Το 1848 ο Γιώργης Π. Ρόζος με την συνδρομή όλων των κατοίκων του χωριού έφτιαξε τον περικαλλή ναό ¨Κοίμησης Θεοτόκου¨* έξω από το χωριό, με τοιχογραφίες, επίχρυσο τέμπλο και σκεπή στερεωμένη σε κολόνες. (Οι κολώνες σήμερα έχουν κατεδαφιστεί και οι εικόνες έχουν κλαπεί.</span></b></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span><b style="font-family: verdana;">Έκτισε και το εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη στην Αιγείρα</b><span style="font-family: verdana;"> που ήταν στο πίσω μέρος όπου βρίσκονται σήμερα τα σπίτια Σωτήρη και Χριστόφορου Ρόζου. Στα 1930 μεταφέρθηκε στην σημερινή του θέση μετά από δωρεά του χώρου από τον Κων/νο Γ. Ρόζο.</span></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span><b><span style="font-family: verdana;"></span><i><span style="color: #fcff01; font-family: arial;">Περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο του Χρήστου Σαμαρά ¨συνοπτική ιστορία του Μοναστηρίου και της Παναγίας της Βεργουβιτσιώτισας¨).</span></i></b><br /><span style="font-family: verdana;">
{ Ιστορικό ίδρυσης του Ιερού Ναού</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1848 ανεγέρθηκε για τρίτη φορά ο Ναός, το τέμπλο και το κωδωνοστάσιο.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1852 φυτευτήκαν οι μεγάλοι κυπάρισσοι.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1864 κτίσθηκε η μάνδρα και φυτεύτηκαν οι μικροί κυπάρισσοι εντός αυτής.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1875 έγινε ο δρόμος από το προσκυνητάρι μέχρι το Ναό και φυτεύτηκαν οι κυπάρισσοι αριστερά και δεξιά.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1878 ανεγέρθηκε το προσκηνητάρι.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1889 έγινε το νεκροταφείο.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1891 έγινε το καμπαναριό.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1901 αγοράστηκαν οι καμπάνες 352 και 395 κιλών.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1920 αγοράστηκε ο επιτάφιος.</span><br /><span style="font-family: verdana;">1925 φυτεύτηκαν πεύκα.
</span></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span><span style="font-family: verdana;">1926 ανοίχθηκε το πηγάδι.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1927 κατασκευάστηκαν τα στασίδια της εκκλησίας.</span><br /><span style="font-family: verdana;">
1998 ανεγέρθηκε νέος ξενώνας}</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">
Τα δύο αδέλφια Γιώργης και Παπα Χρήστος που έζησαν πριν την επανάσταση είχαν μέσα τους ζωντανό τον πόθο της απελευθέρωσης. Με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας έγιναν μέλη και προσέφεραν χρήματα στον αγώνα (βιβλίο του Π. Σωτηρόπουλου “Παναγιώτης Γωργιάδης – Σελιανίτης ένα άγνωστος Φιλικός” όπου φαίνεται από το κατάστιχο του Γεωργιάδη σελ. 22, που σημείωνε χρήματα που ελάμβανε από διάφορους για τον αγώνα, το εξής κείμενο:</span><br /><span style="font-family: verdana;">
“1821 Μαρτίου 29 ομολογία χρεωστική εις εμέ του Παπα-Χρήστου και Γεωργίου Ροζέων από Βεργουβίτσα με διωρίαν ημερών είκοσι πληρωμής δια όσα γρόσια εις αυτήν φαίνονται _ γρόσια 200”.)</span><br /><span style="font-family: verdana;">
Ο συχωριανός των δύο αδελφών Γιωργίκος Οικονομόπουλος που πέθανε το 1902 107 ετών, ήταν ζωντανή ιστορία και διηγήθηκε για τον Παπαχριστάκη και το Γιώργη Ρόζο στον Παπα-Χρήστο Οικονομόπουλο (νεότερος Παπάς που γνώριζε ο Χρήστος Σαμαράς).</span><br /><span style="font-family: verdana;">
Τον Γιωργίκο Αναγνώστου Οικονομόπουλο αναφέρει στο βιβλίο ¨Καλαβρυτινή Επετηρίς¨ ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1896 ετών 102 ο οποίος γράφει τα εξής :</span><br /><span style="font-family: verdana;">
“Και επί Τουρκοκρατίας ο Δήμος Φελλόης αποτελούσε ίδια περιφέρεια την οποία διεύθυνε το 1821 ο Μουλά Γιακούμπ τον οποίο θυμόταν και ο νυν στην Βεργουβίτσα ζών 102 ετών γέροντας Γεώργιος Αναγνώστου Οικονομόπουλος, να διασκεδάζει σε ελληνικό γάμο που ήταν προσκαλεσμένος και τραγουδούσε το άσμα της Ελένης του Λιμάζ αγά από το Λειβάρζι, όταν οι Τούρκοι τον ειδοποίησαν να φύγει εσπευσμένως διότι εξερράγη η επανάσταση”.Ο Γεώργιος Β. Ρόζος είχε τρεις γιους. Τον Θανάση , τον Παντελή και τον Αποστόλη.</span></span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-57842652864525584662013-10-20T23:04:00.013+03:002022-01-11T13:36:06.167+02:00Μετά την απελευθέρωση...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<strong><span style="color: #fcff01;">Δήμοι και Κοινότητες</span><span style="color: #2b00fe;"> </span></strong>Μετά την απελευθέρωση άρχισε να οργανώνεται το κράτος και καθιερώθηκαν οι Δήμοι.<br />
Στις 27-12-1833 έγινε ο Δήμος Φελλόης συμπεριλαμβανομένης της Βεργουβίτσας με έδρα τη Σβυρού (Όαση). Με το Β.Δ. της 19ης Ιουνίου 1841 ο Δήμος Φελλόης έγινε Β΄ Τάξεως με έδρα τη Σελιάνα. Δήμαρχος Φελλόης διετέλεσε ο Γεώργιος Ρόζος και μετέπειτα ο εγγονός του Παναγής Αποστόλου Ρόζος. Επίσης επί εικοσαετία διετέλεσε Δήμαρχος ο Θεόδωρος Καραβέλας, ιατρός από τη Σελιάνα, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του Παναγή Α. Ρόζου Γαρουφαλιά.<br />
Μετά την κατάργηση των Δήμων με το Β.Δ. της 18ης Αυγούστου 1912 η Βεργουβίτσα αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα και μέχρι το 1944 υπαγόταν διοικητικά στην Επαρχία Καλαβρύτων. Με το διάταγμα της 22ας Μαΐου 1944 υπήχθη στην επαρχία Αιγιαλείας . Με το Β.Δ. 20-9-1955 η Βεργουβίτσα μετονομάστηκε σε Μοναστήρι.<br />
<span style="color: #fcff01; font-size: large;"><strong>Απογραφές πληθυσμού</strong></span><br />Οι πρώτες απογραφές στην Πελοπόννησο που ενδιαφέρουν και την περιοχή μας έγιναν από τους Ενετούς το έτος 1688.<br />
Με τα ελλιπή μέσα της εποχής εκείνης κατεγράφη ότι ο πληθυσμός εκτός της Κορίνθου και της Μάνης ήταν 85.468. Κατά τους υπολογισμούς των Ενετών υπολογίσθηκε ότι λόγω των εχθροπραξιών ο πληθυσμός είχε μειωθεί στο ένα τρίτο.<br />
Σε νεότερη απογραφή κατά τα έτη 1691-1692 έδειξε ότι ο πληθυσμός της Πελοποννήσου είχε αυξηθεί στις 190.653. Κατά την απογραφή αυτή ο Νομός Αχαΐας είχε 49.491 κατοίκους. Η επαρχία Καλαβρύτων που στην οποία υπαγόταν η περιοχή μας είχε 118 κατοικημένα χωριά, 36 καταστρεμμένα, 5 Μοναστήρια, 992 οικογένειες με 16.561 ψυχές και 2.211.760 στρέμματα γης.<br />
Άλλη πληθυσμιακή απαρίθμηση έγινε από τον Καποδίστρια το 1828. Επίσης έγινε προσπάθεια να υπολογιστεί ο πληθυσμός της χώρας κατά το 1821. Με την καινούρια διαμόρφωση των επαρχιών, η επαρχία Καλαβρύτων που υπαγόταν και τότε η περιοχή μας είχε 33.983 κατοίκους το 1821, και 28.931 κατοίκους το 1828, έχασε δηλαδή στο διάστημα αυτό 5.052 κατοίκους.<br />
Σε απογραφή που έγινε από γαλλική επιστημονική αποστολή τα έτη 1829-1830 έδειξε στην επαρχία Καλαβρύτων 39.999 κατοίκους. Στο χωριό Βεργουβίτσα έδειξε 51 οικογένειες και 274 άτομα.<br />
Επίσημες απογραφές ξεκίνησαν από το έτος 1879 και μετά οι οποίες έχουν ως εξής:<br />
Έτος 1879 Βεργουβίτσα πληθυσμός 522 κάτοικοι<br />
Έτος 1889 Βεργουβίτσα πληθυσμός 465 κάτοικοι<br />
Έτος 1896 Βεργουβίτσα πληθυσμός 502 κάτοικοι<br />
Έτος 1907 Βεργουβίτσα πληθυσμός 492 κάτοικοι<br />
Έτος 1920 Βεργουβίτσα πληθυσμός 181 κάτοικοι<br />
Έτος 1928 Βεργουβίτσα πληθυσμός 178 κάτοικοι<br />
Έτος 1928 Γεωργουλιάνικα πληθυσμός 39 κάτοικοι<br />
Έτος 1928 Καραμπασιάνικα πληθυσμός 38 κάτοικοι<br />
Έτος 1928 Ροζέϊκα πληθυσμός 78 κάτοικοι<br />
Έτος 1940 Βεργουβίτσα πληθυσμός 340 κάτοικοι<br />
Έτος 1951 Βεργουβίτσα πληθυσμός 269 κάτοικοι<br />
Έτος 1961 Μοναστήριο πληθυσμός 234 κάτοικοι<br />
Έτος 1971 Μοναστήριο πληθυσμός 213 κάτοικοι</div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-73212861566147994982013-10-20T23:03:00.018+03:002022-12-07T21:42:41.105+02:00Η ρίζα... (συνέχεια)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #fcff01;">Θανάσης Γ. Ρόζος 1786</span>. </b>Απέκτησε μία κόρη την Παναγιώτα και πήρε σώγαμπρο τον Γιάννη Μαργώση από Φραγκιάνικα ο οποίος το πρώτο του παιδί το έγγραψε Ρόζο.<br />Ο Γιάννης Μαργώσης είχε τρία παιδιά το Θανάση που πέθανε στο στρατό το 1915, το Νικολή (Μαργώσιδες) και τον Σωτήρη Ρόζο που πέθανε ανύπαντρος. Ο Νικολής απέκτησε δύο κόρες. Έτσι σταμάτησε η συνέχεια των απογόνων του Θανάση Ρόζου στην Ροζέϊκη ιστορία.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Παντελής Γ. Ρόζος 1788</span>. </b>Είχε μία κόρη, τον Σωτήρη που δεν απέκτησε παιδιά και τον Χαραλάμπη. Ο Χαραλάμπης Π. Ρόζος αν και είχε φερσίματα κοτζαμπάση, ήταν αγαπητός στο χωριό του, ενεργητικός και είχε αρκετές γραμματικές γνώσεις που απέκτησε με ιδιαίτερους δασκάλους. Έφτιαξε το παλιό δημοτικό σχολείο και το δώρισε στην εκκλησία που έπαιρνε ενοίκιο από το κράτος. Έφτιαξε τον Άγιο Παντελεήμονα Αιγείρας σε μνήμη του γιου του Παντελή (μετά κατασκευαστεί ο νέος ναός του Αγίου Παντελεήμονα στα θεμέλια αυτού). Απέκτησε εκατοντάδες στρέμματα χωράφια, αμπέλια, σταφίδες, ελιές, ελαιοτριβείο. Ο Χαραλάμπης Π. Ρόζος είχε γιο τον Παντελή που σπούδαζε δικηγόρος και πέθανε φοιτητής, και δύο κόρες. Η μία κόρη παντρεύτηκε στη Σβυρού με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και η άλλη με τον γιατρό Παναγή Ασημακίδη από τη Σελιάνα που τον πήρε σώγαμπρο. Ο Ασημακίδης απέκτησε δύο παιδιά, τον Παντελή που δεν απέκτησε παιδιά και την Παρασκευή που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Χρόνη ανώτερο υπάλληλο της κτηματικής τράπεζας.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Αποστόλης Γ. Ρόζος 1790-1865</span></b> Λόγω ότι υπάρχει η διαθήκη του καλά διατηρημένη και έχει συνταχθεί στις 29 Απριλίου του έτους 1864 έχουμε ακριβής στοιχεία για την οικογένειά του, και λέει τα εξής:<br />Εν Βεργουβίτσα του Δήμου Φελλόης και εν τη ενταύθα οικία του Αποστόλου Γ. Ρόζου σήμερον την εικοστήν ενάτη Απριλίου ημέραν Τετάρτην και ώραν δεκάτην πρό μεσημβρίας το 1864, εισελθών εις την οικίαν του Αποστόλου Γεωρ. Ρόζου κατοικοκτηματία ενταύθα και ενορευόμενον στην εκκλησίαν η Κοίμησις της Θεοτόκου και εύρων τούτον κλινήρην εις το μεσαίον δωμάτιο της οικίας του .... και εγώ ο συμβολαιογράφος να καταχωρώ όσα λέγει αυτολεξή χωρίς να μεταβάλω τας έννοιάς των, γράφων τους ιδίους λόγους του χωρίς να επιφέρων παραμικρήν παρατήρησην:<br />Υπανδρεύτην μετα της Βασιλικής Αναγνώστου Μπέη προ τριάκοντα τεσσάρων ετών, εγέννησα μετ΄αυτής οκτώ τέκνα τα μεν τέσσερα απέθαναν τα δε τέσσερα ζούν η Μαρίσλα, Γαρουφαλιά, Παναγής και Χάϊδο τα οποία εγκαθιστά και αφήνει κληρονόμους του τα ανωτέρω τέσσερα τέκνα.<br />Την μεν Μαρισλα υπάνδρευσε στην Ζάχολη μετα του Παναγιωτάκη Ψαρού και έδωσεν εις αυτήν και τον γαμπρόν του δια προίκα το ανάλογο μερίδιον της εις ρουχισμόν και μετρητάς δραχμάς ανεβαίνοντας όλα εις δραχ. χιλιάδες έξ και πεντακόσιες αριθ. 6.500 και την εγκαθιστά κληρονόμον μετά του θανάτου του εις δραχμές χιλίας αριθ. 1000. Την δε θυγατέρα του Γαρουφαλιά υπάνδρευσε και αυτήν μετά του εκ Σελιάνης Θεοδώρου Καραβέλα και έδωσε εις αυτήν και τον γαμβρόν του δια …. και ανάλογον μερίδιον των και ως προίκα σταφιδάμπελο 5 στρέμματα εις Αρμυρό του Δήμου Αιγείρας, δέκα ελαιόδενδρα παρά την, εις Οικονομέικα του Δήμου Αιγείρας. Μετρητάς δραχμές τρείς χιλιάδες, και ρουχισμόν διάφορον, ανεβαίνων των των κτημάτων των μετρητών και των ρουχισμόν εις δραχμές το όλον χιλιάδες οκτώ και πενατακοσίας αριθ. 8500 και τώρα εγκαθιστά κληρονόμον του την αυτήν Γαρουφαλιά μετά του θανάτου του εις δραχμές τριακοσίας (300) την δε άγαμην θυγατέρα του Χάιδω εγκαθιστά και αφήνει κληρονόμον του μετά τον θανατό του εις τρείς χιλιάδες δραχμές αριθ. 3000 εις ένα και ήμιση στρέμμα σταφιδάμπελον κειμένης εις θέσην Κουβέλη πεύκον εις Κοκκινιές. Δέκα πέντε ελαιόδενδρα εις ….. εντός του χωριού Βλοβωκάς του Δήμου Αιγείρας σποράδην και εις ρουχισμόν διάφορον κατά το έθιμο του τόπου του και της καταστάσεώς του αναιβαίνοντας εις δραχμές χιλίας πεντακοσίας αριθ. 1500 και δέκα οκάδες χαλκώματα και διάφορα αγγεία . Εις δε την υπόλοιπην περιουσίαν του κινητήν και ακίνητον καθώς και αυτοκίνητον, κειμένην εις τους δήμους Φελλόης και Αιγείρας και συγκεκριμένην από οικίες, αμπέλους, σταφιδαμπέλους, ελαίαι, ελαιοτριβείον αγρούς ποτιστικούς και ξερικούς και παντός ούτος διακατέχον, από αιγοπρόβατα και λοιπά εγκαθιστά και αφήνει κύριον …… και καθολικόν κληρονόμον του τον υιόν του Παναγήν ο οποίος μετά του θανάτου του να την διαθέτει κατά την δικήν του αυτού επιθυμία την ανωτέρω περιουσία καθώς και το χρηματικόν όλον όσον έχω εις μετρητά και έγγραφα, υπό την ρητήν υποχρέωσην να δώσει στους κληρονόμους όσα ανωτέρω άφησα είς τους κληρονόμους χωρίς να έχει κανέναν άλλον να διαθέσει τούτον τον υιόν του Παναγήν είς οβολόν. Και αν δώσει ο κληρονόμος τούτος Παναγής εις τον επίτροπον της εκκλησίας η Κοίμησης της Παναγίας δραχμές τριακοσίας αριθ. 300 δια να κατασκευάσουν γέφυρα οι χωριανοί του και να πηγαίνουν εις τα κτήματά των εις Ρασούλια, η οποία να κατασκευαστεί και κτισθεί εις τον μύλος της Γιαννιάς πλησίον. Επίσης ο αυτός κληρονόμος να δώσεις εις τον αυτόν επίτροπον της εκκλησίας δραχμές διακοσίας οπότε οι χωριανοί οικοδομήσουν νέον ναόν εντός του χωριού Βεργουβίτσης και όταν τα δώσει να είναι παρόν όλοι ο χωριανοί να λάβουσιν γνώσιν».<br />Από τη διαθήκη αυτή μπορούμε να καταλάβουμε το χαρακτήρα και την οικονομική κατάσταση του Αποστόλη αφού παρ΄ ότι είναι κλινήρης και ετοιμοθάνατος, σκέπτεται για την ανάπτυξη του χωριού του με το να επιθυμεί να γίνει γεφύρι και καινούργιος Ναός. Ο μετέπειτα εγγονός του Γιώργης Π. Ρόζος που είχε γνωρίσει τον Αποστόλη άκουγε τα σχόλια από άλλους που έλεγαν για τον παππού του ότι ήταν σοβαρός, σεβαστός και αγαπητός άνθρωπος στο χωριό την εποχή εκείνη. Μάλιστα έλεγε ο Γιώργης Π. Ρόζος ότι τον ονόμαζαν Νέστορα, παρομοιάζοντάς τον με τον μυθικό βασιλιά της Πύλου Νέστορα, που ο Όμηρος τον παρουσιάζει σαν γέροντα, αλλά ανδρείο ακόμα μαχητή που διακρινόταν ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες για τη σωφροσύνη του.<br />Οι κόρες του Αποστόλη, η Μαρίσλα παντρεύτηκε τον Παναγιωτάκη Ψαρό από τη Ζάχολη (λεγόταν ότι την έκλεψε), η Γαρουφαλιά παντρεύτηκε το Θεόδωρο Καραβέλα από τη Σελιάνα γιατρό ο οποίος ήταν Δήμαρχος Φελλόης επί εικοσαετία, και η Χάιδω που παντρεύτηκε τον Χρήστο Πετρόπουλο από τα Αρφαρά (υπάρχει στην Αιγείρα σήμερα μακρινή εγγονή της με το όνομα Χάϊδω Παπαγιανοπούλου).<br /><b><span style="color: #fcff01;">Παναγής Α. Ρόζος 1830 -1902</span></b> Όπως ο Κώστας Γ. Ρόζος εγγονός του μας μετέφερε,ο Παναγής ήταν τίμιος, ηθικός, δημιουργικός και πολύ αγαπητός στους χωριανούς του και μεγάλα πολιτιστικά προσόντα. Έγινε δήμαρχος Φελλόης και φρόντισε πολύ για το χωριό. Έκτισε το προσκυνητάρι με καμάρα που έχει μια περίεργη θέση για να ρίχνουν οι πιστοί χρήματα σε βοήθεια της εκκλησίας και φύτεψε τα κυπαρίσσια στις άκρες του δρόμου που οδηγεί από το προσκυνητάρι στην εκκλησία. Λέγεται ότι εμπνεύστηκε το φύτεμα των κυπαρισσιών, από αυτά που είδε στην Τρυπητή στο Αίγιο όταν πήγαινε σχολείο. Μζζετέφερε τα νεκροταφεία του Αγίου Νικολάου και Αγίου Γεωργίου στην Παναγία και περιμάντρωσε το νέο νεκροταφείο Έφτιαξε ένα γεφύρι στο Ρασούλι, όπως ήταν και αυτό επιθυμία του πατέρα του, που σε μια κατεβασιά γκρεμίστηκε και κατά διαβολική σύμπτωση παρέσυρε και έπνιξε τη Βασίλω Ανδρικοπούλου - Α. Κουτσαλέξη. Έφτιαξε τρεις βρύσες με κορύτες (ποτίστρες) μία στην Πλάκα που την λένε Καμάρι, μια στου Κλέρη που κατεστράφη το 1940 και μια στην κάτω βρύση που καταστράφηκε το 1941. Κατόρθωσε και έγινε δημόσιο Δημοτικό σχολείο, γιατί μέχρι το 1885 ήταν ιδιωτικό και ο δάσκαλος πληρωνόταν από το χωριό. (Ο πρώτος δάσκαλος ήταν ο Κουτσοδάσκαλος από την Τσιλαρδή της Βελάς).<br />Ο Παναγής παντρεύτηκε τη Μαρία Κανελλοπούλου από το Μαυρέντι. Η Μαρία Κανελλοπούλου ήταν εγγονή της Αρχόντισσας της Αικατερίνης Οικονομοπούλου - Αγγελετοπούλου.*<br />Ο Παναγής Ρόζος κατοικούσε και στην Αιγείρα στο σπίτι που έκτισε το 1860-64 περίπου και κατοικεί σήμερα η οικογένεια Νικολάου Κ. Ρόζου. Η περιοχή αυτή σήμερα λέγεται Οικονομέικα και Ροζέικα. Οικονομέϊκα από την μεγάλη έκταση που είχε η Αρχόντισσα –Οικονομοπούλου που μετέπειτα έδωσε προίκα στον Παναγή. (Τότε οι περισσότεροι Βεργουβιτσιώτες τον χειμώνα μετοικούσαν στην Αιγείρα στην περιοχή Κόκκινου Βράχου που ονομάζεται μέχρι σήμερα Βεργουβιτσιώτικα καλύβια και ήταν η χειμερινή έδρα της κοινότητας.)<br />Ο Παναγής λόγο ότι χήρεψε γρήγορα είχε μόνο δύο παιδιά τον Γιώργη και το Αποστόλη. Έδωσε και στα δύο μόρφωση σχολαρχείου, δεν συνέχισαν όμως τις σπουδές με σκοπό να διαχειριστούν τη μεγάλη του περιουσία. Πολύ νωρίς έχασε την γυναίκα του και εμπιστεύτηκε τα δύο παιδιά του στην Παναγιώτα Σερβέ που της είχε δώσει μεγάλα δικαιώματα πάνω στη διαπαιδαγώγησή τους γιατί ήταν γυναίκα με μεγάλο ηθικό ανάστημα.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Αποστόλης Π. Ρόζος 1865</span> </b>Παντρεύτηκε στη Σελιάνα στου Μπαλή και απέκτησε μία κόρη τη Μαρία που παντρεύτηκε το συμβολαιογράφο Αναγνωστόπουλο Παύλο.<br />Μετά τον θάνατο της πρώτης γυναίκας του, ξαναπαντρεύτηκε με την Βασιλική Ανδρικοπούλου κόρη τού ιερέως Αλεξίου Ανδρικόπουλου και της Αικατερίνης Μανούσου από τις Καμάρες, με την οποία απέκτησε ένα αγόρι</span><span style="font-family: verdana;">. Η Βασιλική </span><span style="font-family: verdana;">πέθανε το 1918</span><span style="font-family: verdana;"> </span><span style="font-family: verdana;">και άφησε ορφανό </span><span style="font-family: verdana;">τον 6 ετών </span><span style="font-family: verdana;">Θεόδωρο ο οποίος γεννήθηκε το </span><span style="font-family: verdana;">1912 και πέθανε το 1999 στα Σελιανίτικα.</span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;">Ο Αποστόλης παντρεύτηκε τρίτη φορά με την Ελένη Τσακανίκα απο το Περιθώρι, η οποία ανέθρεψε τον μικρό Θεόδωρο, ο οποίος παντρεύτηκε την Παναγιώτα Αντωνοπούλου από τη Σελιάνα και απέκτησαν δυο κόρες την Βασιλική και την Ελένη. Από τη διαθήκη του Παναγή με ημερομηνία 29 Ιουλίου 1902 του Συμβολαιογράφου Χρήστου Κ. Ρηγόπουλου από τη Σελιάνια, αναφέρει ο συμβολαιογράφος ότι ο Παναγής Α. Ρόζος ήταν κλινήρης με βαριά πληγή στον τένοντα του δεξιού ποδιού. Εγκαθιστά κληρονόμους τους δύο γιους του Γιώργη και Αποστόλη. Στον Αποστόλη αφήνει ότι δενδροπερίβολα κατά τους γάμους του έχει παραχωρήσει στα Σελιανίτικα Αιγίου και στα Οικονομέϊκα της περιφερείας Βλωβοκάς και ότι κατωτέρω θα υποχρεώσει τον υιόν του Γεώργιο να του δώσει. Στον υιόν του Γεώργιο αφήνει άπασα την περιουσία του στην περιφέρεια του Δήμου Φελλόης και Αιγείρας. Υποχρεώνει δε τον υιό του Γεώργιο να δώσει στον Αποστόλη την οικία του εντός του χωριού Σελιανήτικα του Δήμου Αιγίου με την περιοχή του προαυλίου, χαμοκέλας και του περιβολιού.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Γιώργης Π. Ρόζος 1859-1936</span></b> Παντρεύτηκε την αδελφή του Δημάρχου Φελλόης Μαρία Παλαιολογοπούλου από την Αράχοβα (Εξοχή) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά τον Κώστα, τον Θεόδωρο, τον Αγγελή και μία κόρη την Βασιλική. Όταν συστάθηκαν οι κοινότητες το 1912, πρώτος πρόεδρος της Βεργουβίτσας ήταν ο Γεώργιος Π. Ρόζος, απόγονος του πρώτου μετεπαναστατικού δημάρχου Γεωργίου Β. Ρόζου.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Κώστας Γ. Ρόζος (1889-1980)</span></b><br />Πολέμησε το 1912 στην εκστρατεία κατά των Τούρκων στις μάχες Ελάσσονος, Γιαννιτσών, Σαρανταπόρου, Λέσβου και Χίου με το βαθμό του υπαξιωματικού και τιμήθηκε με μετάλλια ανδρείας. Έγινε πρόεδρος της κοινότητας, εκκλησιαστικός σύμβουλος και μέχρι το τέλος της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την πρόοδο της γενέτειρας. Tον Μάρτιο του 1945 διορίσθηκε από το Νομάρχη Αχαΐας πρόεδρος. Χάρις στις επίμονες προσπάθειές του κατάφερε τον Μάρτιο του 1952 να εξασφαλίσει χρηματοδότηση 10 εκατομμυρίων για την κατασκευή του δρόμου Αιγείρας Βεργουβίτσας, με τη βοήθεια του τότε Υπουργού Υγείας κ. Ζαϊμη.<br />Ο Κώστας Ρόζος παντρεύτηκε την Ουρανία Καραδήμα από την Γκούρα και έκανε τέσσερις γιους τον Γιάννη που σκοτώθηκε την κατοχή το 1943 τελωνιακό, τον Χριστόφορο τελωνιακό, τον Σωτήρη αστυνομικό -ταχυδρομικό το Νίκο που παρέμεινε στην Αιγείρα και μια κόρη τη Μαρία που παντρεύτηκε στην Αθήνα.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Θόδωρος Γ. Ρόζος (1896-1980)</span></b> Έβγαλε την εμπορική σχολή Πατρών, σπούδασε στην Πάντειο και σε ηλικια 35 χρονών έγινε διευθυντής της Α' Εφορείας Πατρών. Στη συνέχεια πήρε τον βαθμό του Γενικού επιθεωρητή εφοριών, ενώ έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ως ελεγκτής των πλουτισάντων επί κατοχής. <b>Το 1950 τιμήθηκε μα το μετάλλιο του ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ</b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEin1u1SQExe7DSu2jQA0pUDK2VPXlVEUb-fO4DGdmozmQNiRO6_6Ouxpm3oheDG588JbJ2GgIa7oeAYkH_5pR7PIpipKtFfuf-A9IuoIjzDtUeOjLHtfFuX4X7mXo6P7iSlpk1HM69Mq84/s2048/%25CE%259C%25CE%2595%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%25A5%25CE%25A3%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEin1u1SQExe7DSu2jQA0pUDK2VPXlVEUb-fO4DGdmozmQNiRO6_6Ouxpm3oheDG588JbJ2GgIa7oeAYkH_5pR7PIpipKtFfuf-A9IuoIjzDtUeOjLHtfFuX4X7mXo6P7iSlpk1HM69Mq84/w225-h400/%25CE%259C%25CE%2595%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%25A5%25CE%25A3%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.jpg" width="225" /></a></div></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGON1-HAmzBwaaO26nP4w8hrZwqbBEAM7vKYhhM5EP9QyZUY5M7JVCgB4u2fxEmjg-RY4gEpgnTeeCeC9Wv34skH6iQUnQDrGEwy9b1wkeQ_sd83v2lakGX2yqY1bsie-R04Iwm6hi6yw/s882/%25CE%25A7%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25A3%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582.jpg" style="clear: right; display: inline; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: verdana;"><img border="0" data-original-height="882" data-original-width="846" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGON1-HAmzBwaaO26nP4w8hrZwqbBEAM7vKYhhM5EP9QyZUY5M7JVCgB4u2fxEmjg-RY4gEpgnTeeCeC9Wv34skH6iQUnQDrGEwy9b1wkeQ_sd83v2lakGX2yqY1bsie-R04Iwm6hi6yw/w192-h200/%25CE%25A7%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25A3%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582.jpg" width="192" /></span></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvXpoxOAi-7tdL-n8Ev6akDDV-lcedWIiZnrQoG1qkTis8jVrj_a4XWRGsL3u8rB0z1aXUrB_kMWt5JKqha0eHx5uqkC4MFvKP1Z3ddVtDi0hoKphBXSEbL5xHeNJV8Q8ePkwk6L__1k/s2048/%25CE%25A0%25CE%25A4%25CE%25A5%25CE%25A7%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: verdana;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1272" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvXpoxOAi-7tdL-n8Ev6akDDV-lcedWIiZnrQoG1qkTis8jVrj_a4XWRGsL3u8rB0z1aXUrB_kMWt5JKqha0eHx5uqkC4MFvKP1Z3ddVtDi0hoKphBXSEbL5xHeNJV8Q8ePkwk6L__1k/w249-h400/%25CE%25A0%25CE%25A4%25CE%25A5%25CE%25A7%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F+%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5.jpg" width="249" /></span></a><span style="font-family: verdana;">Το ενδιαφέρον του Θόδωρου για το χωριό ήταν μεγάλο. Με τη συνταξιοδότηση του γύρισε στην γενέτειρα, έκτισε σπίτι που έμενε όλο το χρόνο. Συντέλεσε στην υδροδότηση της εκκλησίας με αντλία πριν γίνει σύνδεση με τη δεξαμενή, χρηματοδότησε το βιβλίο ¨Ιστορία του χωριού Βεργουβίτσα¨ ακόμα και τον οικογενειακό του τάφο τον έφτιαξε στο νεκροταφείο του χωριού. Έδινε βραβεία στους μαθητές του χωριού, δείχνοντας έτσι την Ροζέικη προσήλωση για την πνευματική ανάπτυξη του τόπου. Είχε παιδιά τον Γιώργη, τον Νίκο, τον Τάκη και μια κόρη την Ασπασία.<b><br /></b></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #fcff01;">Αγγελής Γ. Ρόζος</span></b> Μεγαλοφαμελίτης, δημιουργικός, φιλόπατρις, αντιναζιστής και αντιφασίστας, είχε φοιτήσει στην εμπορική σχολή Πατρών. Αναμείχθηκε στα κοινά του χωριού του, πέθανε όμως νωρίς. Άφησε τέσσερις γιους τον Γιώργη, τον Αργύρη, τον Θανάση μετανάστες στην Αυστραλία, τον Παναγή στην Ελλάδα και τρεις κόρες την Αγγελική την Βασιλική και την Ελευθερία. Ο Παναγής διετέλεσε Πρόεδρος στην κοινότητα Αιγείρας για αρκετά χρόνια και το καλοκαίρι έμενε στην Βεργουβίτσα που τόσο αγαπούσε.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Η Αγγελική Γ. Ρόζου, παντρεύτηκε στην Ελίκη τον γιατρό Παναγιώτη Αγγελόπουλο.</span></b> Πέθαναν όμως νωρίς και οι δύο (το <b>1926)</b> και άφησαν ορφανή </span><span style="font-family: verdana;">σε ηλικία τεσσάρων ετών </span><span style="font-family: verdana;">τη κόρη τους <b>Κονδυλία (Λούλα)</b>. Την ανατροφή της Λούλας ανέλαβε αρχικά ο παππούς της <b>Γεώργιος</b> Ρόζος και κατόπιν ο θείος της <b>Θεόδωρος</b> Ρόζος. </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;"><b><span style="color: #fcff01;">Αναγνώστης Ρόζος 1760</span></b> - Αγγελής Ρόζος 1860 Ο Αναγνώστης Ρόζος είναι μια σημαίνουσα προσωπικότητα της εποχής του. Το όνομα Αναγνώστης δηλώνει μορφωμένο άτομο ή καταγωγή από μορφωμένους γονείς. Η άποψή μας αυτή αποκτά περισσότερη ισχύ και από το γεγονός ότι το 1828 εξελέγη δημογέροντας στην Βεργουβίτσα. Ο Αναγνώστης λοιπόν είναι ένα πρόσωπο μόνο στην ιστορία χωρίς να έχουμε περισσότερες πληροφορίες για τους προγόνους ή απογόνους του.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Αγγέλω Χήρα Γεωργαντά – Ρόζου</span> </b> Από συμβόλαιο του 1886 φαίνεται η Αγγέλω και οι δύο γιοι της ο Ηλίας Γ. Ρόζος και ο ετεροθαλής αδελφός του Θεοφάνης Γ. Ρόζος. Από συμβόλαιο του 1922 αποδεικνύεται ότι ο Θεοφάνης Γ. Ρόζος απεβίωσε το 1897.<br />Απόγονοι του Θεοφάνη Γ. .Ρόζου ήταν ο Παναγής και ο Αργύρης.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Ο Παναγής Γ. Ρόζος</span> </b>είχε γιούς τον Θεοφάνη και τον Βασίλη σημερινοί κάτοικοι Αιγείρας.<br />Από έγγραφο του 1902 αποδεικνύεται ότι ο Ηλίας Γ. Ρόζος είχε γιο τον Γεώργιο Ηλ. Ρόζο απόγονος του οποίου ο Ηλίας Ρόζος κάτοικος Αιγείρας.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Ιωάννης Γ. Ρόζος 1850</span>. </b>Ως κάτοικος Βεργουβίτσας αναφέρεται στο 589 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Φελλόης Χρήστου Ρηγόπουλου το έτος 1899. Από τον Ιωάννη Γ. Ρόζο προέρχονται οι Ροζέοι της Βεργουβίτσας. Τα αδέλφια Γιάννης και Γιώργης Ρόζος απόγονοι του Ιωάννη Γ. Ρόζου, μόνιμοι κάτοικοι και από τους τελευταίους Ροζέους της Βεργουβίτσας.<br /><b><span style="color: #fcff01;">Ο Γεώργιος Ρόζος</span>,</b> είχε διατελέσει Πρόεδρος της Κοινότητας Βεργουβίτσας - Μοναστηρίου.<span style="background-color: #f3f3f3;"><br /></span>Για τους <span style="color: #fcff01;"><b>Ροζέους της Σβυρούς</b> </span>παίρνουμε πληροφορίες από μια δικαστική απόφαση, 8-5-1831 Β.Π αριθ. 517-518 όπου ο Βασίλειος Σταματάκης – Ρόζος, κατόπιν αιτήσεώς του ορίζεται επιτροποκηδεμών των ανηλίκων αδελφών του Παναγιώτας και Σταματούλας. Το δικαστήριο επέστησε την προσοχή του στα εξής καθήκοντα: να επαγρυπνεί σαν πατέρας αυτών μέχρι να ενηλικιωθούν, να προσέχει ακριβέστατα την διαχείριση της πατρικής περιουσίας και να κρατεί λογαριασμό. Να μην πωλήσει το παραμικρό πράγμα άνευ νομίμου αιτίας και αδείας του δικαστηρίου, να φροντίζει για επαύξηση αυτών και να φροντίζει ως άλλος πατήρ να υπερασπίζεται αυτά καθ΄ όλη την απαιτούμενη έκταση.<br />Ακόμα σε μια βεβαίωση για πολιτική αποζημίωση στο Σπύρο Γεωργίου από τη Σβυρού για την συμετοχή του στο αγώνα της επανάστασης, υπογράφει στις 29 Ιουλίου 1865 Πρόεδρος Σβυρούς Ιωάννης Ρόζος.<br />Αργότερα σε πωλητήριο συμβόλαιο τον Μάϊο του 1883 υπογράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου Ρόζος, ο γιος του Προέδρου.<br />Υπάρχουν όμως αρκετοί Ροζέοι που δεν αναφέρονται. Ο λόγος είναι ότι οι πρόγονοί τους πιθανόν να μην είχαν αναγνωρισμένα επώνυμα. Οι εργασιακές σχέσεις όμως που ίσως είχαν τα πρόσωπα αυτά με κάποιους Ροζέους πιθανόν να τους έδωσε το επώνυμο Ρόζος.<br />Το σπουδαιότερο είναι ότι σε όλες τις φαμελιές των Ροζέων επικρατούσαν τα ίδια ονόματα, Γιάννης, Θανάσης, Γιώργης, Αποστόλης, Σωτήρης κ.α.<br />Στους πολυφαμελίτες μπαίνει και κανένα παραπάνω όπως Νίκος, Χρήστος, Δημήτρης κ.α. Το αξιοπερίεργο είναι ότι και</span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;"> Ροζέοι του Μετσόβου έχουν και αυτοί τα ίδια ονόματα όπως Αγγελής, Γιώργης, Γιάννης, Αποστόλης.</span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-76481145032054147652013-10-20T23:02:00.001+03:002021-03-15T12:37:20.129+02:00Οι Ροζέοι το 1902<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: verdana;">
Στο με αριθ. 4942 συμφωνητικό της 17ης Μαρτίου 1902 με το οποίο αφιερώνεται η έκταση που περιβάλει τις πλαγιές γύρω από τον Ιερό Ναό της Παναγίας στην Βεργουβίτσα στον εν λόγω Ναό, φαίνεται να έχουν κληθεί ως μάρτυρες όλοι οι κάτοικοι του χωριού.<br />
Εκεί υπάρχουν γραμμένοι 81 μάρτυρες, όλοι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού. Στα 81 αυτά άτομα μπορούμε να δούμε και τους Ροζέους που διέμεναν τότε στο χωριό. Λουκάς Α. Ρόζος, Θεοφάνης Ρόζος, Γεώργιος Ηλ. Ρόζος, Βασίλειος Π. Ρόζος, Κων/νος Αθ. Ρόζος, Γεώργιος Π. Ρόζος, Αριστείδης Α. Ρόζος. Το παραπάνω έγγραφο όμως αναφέρει για την πλειοψηφία των κατοίκων. Ενδεχομένως να είναι και κάποιοι Ροζέοι που απουσίαζαν από την συγκέντρωση αυτή.</span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8189109043133928889.post-62684304451742921972013-10-20T23:01:00.004+03:002021-03-15T12:57:09.523+02:00Επίλογος...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: verdana;"><b><span>Γενικά οι Ροζέοι είχαν μία ιστορική πορεία στους Δήμους Φελλόης και Αιγείρας που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.<br />Σαν παράδειγμα αναφέρω τον Χαραλάμπη Π. Ρόζο που ήταν μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα και η γνώμη του καθόριζε εθνικά θέματα, όπως για το σιδηροδρομικό σταθμό της Αιγείρας, που επρόκειτο να γίνει στα Ροζέικα, φρόντισε να αλλάξει ο σχεδιασμός και να γίνει στη σημερινή του θέση. Αυτό έγινε μετά από παρέμβαση του Γεωργίου Π. Ρόζου για να μην απαλλοτριωθούν τα κτήματά του που είχε στην περιοχή αυτή αλλά και για να αποφευχθεί ο θόρυβος του σταθμού που θα βρισκόταν πολύ κοντά στην οικία του. Βλέπουμε λοιπόν μετά από 100 και πλέον χρόνια, (η σιδηροδρομική γραμμή Πελοποννήσου κατασκευάστηκε το 1890 περίπου) πώς μπορεί με την παρέμβαση ενός ατόμου να επηρεασθεί μία ολόκληρη περιοχή. Δηλαδή το κέντρο της Αιγείρας σήμερα θα ήταν στην περιοχή ανατολικά του ποταμού Κριού στα Ροζέϊκα.</span><br /><span><span>Ελπίζουμε λοιπόν η αφήγησή μας αυτή, να δώσει το κίνητρο στους μεταγενέστερους για μια καταγραφή της ιστορία σε συνέχεια αυτής και να συνεχίζουν ως απόγονοι των Ροζέων την ίδια δημιουργική πορεία των προγόνων τους, διαφυλάσσοντας την φήμη του ονόματός τους με ζήλο και υπερηφάνεια χωρίς να ξεχνούν το παρελθόν.<br />Μια παλιά σοφή κινέζικη παροιμία λέει:<br />“το παρελθόν των ανθρώπων στην ουσία είναι νεκρό, χρησιμεύει όμως για την κατανόηση του παρόντος και την κυριάρχηση του μέλλοντος”.</span><span face=""verdana" , sans-serif"><span><br />Όμως το ωραιότερο και πιο μαγευτικό στην εποχή μας είναι να ακούς τις παλιές ιστορίες που έζησαν κάποιοι, που προσπαθώντας να αναπολήσουν το παρελθόν τους με τις θύμισές τους, έγραψαν την δική τους ιστορία.<br />Οι ιστορίες αυτές, που μετέφεραν η γιαγιά κι ο παππούς στα εγγόνια, βοήθησαν στη διατήρηση της γνώσης, των εθίμων, της οικογενειακής ή εθνικής γενικότερα περηφάνιας των ανθρώπων που επί αιώνες μεγάλωναν και διδασκόταν από την φλόγα του τζακιού αυτού.<br />Δυστυχώς σήμερα πολύ λίγοι θα έχουν την πολυτέλεια να σταθούν δίπλα σε αυτό το τζάκι της γνώσης, αφού η τεχνολογία και η εξέλιξη άλλαξε αρκετά τον τρόπο ζωής μας σε σύγκριση με το παρελθόν.<br />Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ιστορία θα σταματήσει να γράφεται. Θα συνεχίζει με έναν καινούργιο τρόπο γραφής, με βίντεο με ψηφιακές μηχανές με ίντερνετ, χωρίς τα αργά και νανουριστικά λόγια του</span><span> παππού και της γιαγιάς.</span></span></span></b></span></div>
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΡΟΖΟΣ ΑΙΓΕΙΡΑhttp://www.blogger.com/profile/01308224982372970042noreply@blogger.com